Valt diabetes type 2 (DM2), ook wel ouderdomsdiabetes genoemd, te genezen? Veel artsen denken van niet terwijl er steeds meer bewijs is dat diabetes type 2 wel degelijk te genezen valt. Dit bewijs komt uit nogal onverwachte hoek, namelijk van patiënten met extreem overgewicht die een maagoperatie ondergaan.

Veel patiënten hebben tegenwoordig de behoefte om het heft in eigen hand te nemen. Het vertrouwde idee dat de dokter het allemaal wel weet is drastisch veranderd.

Dat vet daar, ja, dat vetweefsel rond uw middel dat u tijdens de kerstdagen zo zorgvuldig hebt opgebouwd en nu graag wilt kwijtraken – beseft u wel dat u misschien op een andere plek ook vetweefsel heeft dat u absoluut niet kwijt wilt?

Een paar maanden geleden stond op de website van The Guardian een prachtig verhaal van een patiënt met suikerziekte. Door een eenvoudige ingreep was hij al meer dan zeven maanden genezen van zijn ziekte. Deze ingreep was niet een nieuw experimenteel medicijn of een maagverkleining: Richard Doughty genas door een streng dieet van achthonderd kilocalorieën per dag.

Tijdens de vakantie vertelde een vriend van me over een stamcel­onderzoekcongres (ISSCR) dat hij vlak daarvoor had bezocht. Op dit congres wordt ieder jaar plaats ingeruimd voor een zogenaamde ‘peoples advocate’, een persoon, vaak zelf patiënt, die over de behandeling met stamcel­therapie vertelt en patiënten daarmee een stem geeft. Op het laatste ISSCR-congres was de Mexicaanse Andres aan het woord. Hij vertelde het aangrijpende verhaal van zijn zoon Andy die aan een zeldzame immuunziekte leed.

In de week dat Nederland zich druk maakte over de gevaren van purschuim verscheen er in het wetenschappelijk tijdschrift PLoS ONE een artikel waarin de gevaren werden beschreven van een stof die we elke dag eten, namelijk suiker. De belangrijkste auteur van dit stuk, Robert Lustig, is bezig met een kruistocht tegen de toevoeging van suiker aan allerlei voedingsmiddelen.

In Solar, de meest recente roman van Ian McEwan, wordt een ontluisterend beeld geschetst van een Nobelprijswinnaar. De hoofdpersoon Michael Beard wint op relatief jonge leeftijd de Nobelprijs.

Zit u dit artikel ’s avonds laat te eten met een zak chips binnen handbereik? Pakt u nu eens met duim en wijsvinger een gedeelte van uw buik vast. Ik wil u het onderwerp van vandaag namelijk echt laten voelen: uw buikvet, of beter gezegd, de witte vetcellen waarin het vet zit opgeslagen. Deze vetcellen zitten hier niet voor niets: ze dienen als energievoorraad voor slechte tijden. Alleen breken deze slechte tijden bij lang niet iedereen aan, met als gevolg overgewicht.

Probiotica voor ontwikkelingslanden, dat klinkt als een goed idee. Probiotica, u kent ze wel, voedingsmiddelen met gezondheids­bevorderende bacteriën, vaak in de vorm van yoghurt. Bepaalde probiotica zijn vooral effectief tegen diarree veroorzaakt door infecties, wat in sommige ontwikkelings­landen een belangrijke doodsoorzaak is.

Terug van vakantie op het werk doe ik wat de moderne mens als eerste doet: z’n e-mail controleren. En daar vind ik, een beetje verstopt tussen de uitnodigingen voor congressen in China, een e-mailtje met een uit nodiging van de website iamscientist.com.

Met z’n triljoenen zijn ze. Overal. Op en in ons lichaam: u sleept één à drie kilo mee aan bacteriën. Op onze huid, in onze mond, in onze neus en in onze darmen. En ze zijn momenteel niet uit het wetenschappelijk nieuws te slaan.

Stel u bent ziek en uw arts vraagt of u wilt meedoen met een klinische studie die op termijn wellicht een nieuw medicijn gaat opleveren.

‘Vertel me uw DNA-code en ik zeg welke ziekte u krijgt.’ Dat moet Mike Snyder hebben gedacht toen hij aan een uniek experiment begon waarvan de resultaten begin deze maand in het tijdschrift Cell zijn verschenen. Mike Snyder, een energieke, 56-jarige professor uit Californië, is zelf de hoofdpersoon in dit experiment waarbij hij zich veertien maanden op z’n eigen lab heeft laten doormeten.