HIJ HEEFT DE stralende glimlach van John Kennedy, de blauwe ogen van Paul Newman en de aangenaam asymmetrische trekken van Harrison Ford. Hij grossiert in flitsende oneliners en weet elk gehoor om zijn vingers te winden. Hij houdt van snelle auto’s, dure wijnen en Cubaanse sigaren. Een jaar geleden trad hij voor de vierde maal in het huwelijk. Zijn kersverse echtgenote, een slanke blondine, is twintig jaar jonger dan hij.

WIE OVERGEVOELIG is voor geluid, mijde dezer dagen Berlijn. Een kakofonie van bouwkabaal omklinkt de stad. Niet alleen verrijzen her en der overheidsgebouwen en kantoren, ook worden door de Muur gedeelde metrolijnen weer aaneengesmeed, legt de stad nieuwe treinverbindingen en autotunnels aan om de verwachte toevloed van forenzen te kanaliseren en zet men appartementsgebouwen neer om de Bonner ambtenaren die zich wél in een echte stad willen vestigen, onderdak te bieden. En het zagen, hameren en boren beperkt zich niet tot de omgeving van Reichstag en Potsdamer Platz. In Oost gaan hele huizenblokken schuil achter renovatiestellages, in West maakt troosteloze wederopbouwarchitectuur plaats voor de probleemflats van de jaren 2030.

ZIJN RECHTSZAAK begon tegelijk met die tegen John Demjanjuk, de man die ervan werd verdacht tijdens de oorlog als ‘Iwan de Verschrikkelijke’ in Treblinka huisgehouden te hebben. Ze deelden zelfs een rechter.

Een monument voor de vermoorde joden, net als andere landen dat hebben - dat wilde Duitsland. Maar Duitsland is geen land als alle andere. En dus liepen de emoties hoog op. Verslag van het zoveelste hoofdstuk in de Duitse ‘Denkmalstreit’. SINDS 1950 BEVINDT zich in Praag een Joods Museum. De omvangrijke collectie heeft het museum niet te danken aan joodse verzamelaars maar aan de nazi’s. Die kwamen in de loop van de Tweede Wereldoorlog op het idee om een ‘Museum voor een uitgestorven ras’ in Praag op te richten en versleepten daartoe judaïca vanuit heel bezet Europa naar de Tsjechische hoofdstad.

Miljonair worden, dat is waar alle spelers van dromen. Na de introductie van Monopoly in Rusland was het met het communisme dan ook snel gedaan. Brussel mag zich ook wel zorgen maken nu de Europese versie niet is aangeslagen HET IS DE bijbel onder de bordspelen. Honderdtwintig miljoen exemplaren circuleren er over de wereld. En die liggen zeker niet massaal op zolder te verstoffen. Dat blijkt wel uit het feit dat het spel nu al zes decennia lang onverminderd hoge verkoopresultaten haalt. De afgelopen zes jaar werd het spel in vijftien nieuwe landen - voornamelijk ten oosten van het voormalige IJzeren Gordijn - geintroduceerd, waarmee het anno 1995 in 43 landen verkrijgbaar is. Het werd door Guinness-Book-of-Records-aspiranten onder water (1008 uur), onder de grond (100 uur), in een badkuip (99 uur) en in een situatie van ‘anti-zwaartekracht’ (36 uur) gespeeld. Eens in de vier jaar vinden er internationale kampioenschappen plaats en fans die zulke intervallen te lang vinden, kunnen 365 dagen per jaar all over the world medespelers vinden op het Internet.

Eerst mijn fiets terug, dan praten we pas. Zo traden Nederlanders lange tijd de Duitsers tegemoet. De Duitse kunstenaar Andi Elsner geeft de Nederlanders nu hun fiets terug. Maar gepraat wordt er nog altijd niet. Jonge Duitsers luchten hun hart over leven in Nederland. De fietsen en de foto’s van Elsners ‘fiets terug’- actie zijn van 5 tot en met 8 mei te zien/af te halen in Galerie Voor U, hoek Bilderdijkkade/Ter Haarstraat te Amsterdam. BEGIN 1993 MAAKTEN drie Nederlandse universiteiten bekend dat ze studenten gingen werven in Duitsland. Veel inschrijvingen zou het ze niet opleveren, maar de Nederlandse media volgden de actie aandachtig. Het landelijke studentenblad Sum maakte melding van de wervingsactie onder een kop: ‘De Duitsers komen, zet je fiets op slot!’ De boodschap was duidelijk. De kleinkinderen van de rijwielconfisqueerders stond geen hartelijke ontvangst te wachten van de kleinkinderen van de Nederlandse oorlogsgeneratie.

Berlijn vijf jaar later. De regering is herenigd, maar hoe staat het met de stad zelf? Een rondgang langs bedolven stadsparken, afgekloven Muurstukken en teruggevonden tunnelfragmenten. Portret van een stad ‘die altijd wordt en nooit is’.

Natuurlijk mocht Vera Lynn niet ontbreken bij de viering van de vijftigste verjaardag van D-Day. De Sweetheart of the Forces wil echter in geen geval aan Majors zijde verschijnen.