Het lijkt alsof ze er ter redactie om gevochten hebben, de vrouwelijke recensenten en columnisten. Hier met de nieuwe Lulu Wang, die wil ik doen! Hoe zou het anders komen dat het vrijwel uitsluitend vrouwen zijn geweest die zich als hyena’s op Het tedere kind hebben gestort om het aan stukken te rijten, in de grond te stampen, er als een dolle op rond te dansen en er ten slotte de kachel mee aan te maken? Alleen bij de Volkskrant wist Willem Kuipers het boek net voor de graaiende vingers van Aleid Truijens weg te grissen, om er vervolgens tegen te keer te gaan als een oud wijf dat te lang en te dicht bij de kachel heeft gezeten.

Mario Praz laat er in zijn onvolprezen boek over de literatuur van de Romantiek geen twijfel over bestaan: van Sade moet hij niets hebben. Hij verafschuwt zijn ‘materialistische filosofie’, ergert zich aan het gebrek aan psychologie, en ziet in diens werk niets van literaire waarde.