Erik van Lieshout maakt van alles kunst, maar dan wel op zijn eigen, weinig subtiele manier. Onvermoeibaar stort hij zich in onbekende werelden om te prikken en prikkelen. ‘Ik denk altijd dat alles mislukt en daarom blijf ik maar aan de gang.’

Zijn status als cultheld heeft de waardering voor Raymond Pettibon als serieuze kunstenaar lang in de weg gezeten, in de Verenigde Staten maar ook daarbuiten. Nu zijn er plots zevenhonderd kunstwerken in Maastricht.

Naar aanleiding van de 57ste editie van de Biënnale van Venetië komt De Groene Amsterdammer op 11 mei met een speciale bijlage over de tweejaarlijkse kunstmanifestatie. In dit stuk aandacht voor Cinema Hollanda, de prachtig geschoten film van de Nederlandse kunstenaar Wendelien van Oldenborgh.

Schilderkunst is een gereedschap geworden en dit is de perfecte tijd om dat gereedschap te gebruiken. Gesprekken over schilderkunst op de Rijksakademie van beeldende kunsten.

Eylem Aladogan (Tiel, 1975) is een zeldzaamheid: al succesvol vanaf het moment dat ze in 1999 afstudeerde, en toch is haar werk slechts sporadisch te zien.

Erik van Lieshout ‘houdt niet zo van mensen’. Hij trok naar een eiland in een meer in Duitsland in de hoop een tijdje van het podium te kunnen verdwijnen.

Met haar abstracte schilderijen wil Bridget Riley niet iets laten zien, maar iets zichtbaar maken – dat is een cruciaal verschil.

Willem de Ridder maakte op een speelse manier het mechanisme zichtbaar waarmee wordt bepaald wat kunst is en wat niet. Op vergelijkbare wijze delen gerlach en koop speldenprikken uit aan het machtige instituut dat museum heet.

In hun fotografie, videoclips en commercials nemen Lernert & Sander zichzelf en hun opdrachtgevers op de hak. En ze komen er altijd mee weg.

Hij bakt zijn eigen vazen en houdt van schoonheid. Grayson Perry is een conceptuele kunstenaar die zich voordoet als handwerker.

Veel kijkdozen op de tentoonstelling Van Goghs Mini’s refereren aan het gelijk van deze kunstenaar: perspectief bestaat niet.

Roni Horn laat de kijker zoeken naar verschillen, ook als die er soms helemaal niet zijn. In Museum De Pont heeft ze de ruimte naar haar hand gezet met adembenemde sculpturen, foto’s en tekeningen.

Spiritualiteit in de kunst moet tegenwicht bieden aan de gecomputeriseerde wereld om ons heen. Jennifer Tee treedt met inspiratie uit de Braziliaanse Tropicália-beweging en het Japanse ‘precisiewandelen’ in de voetsporen van de Cobra-beweging.

Schilders kiezen voor triviale, alledaagse taferelen als verzet tegen de eeuwige vraag naar het nieuwe en de obsessie met vooruitgang. Of hebben ze gewoon weinig meer te zeggen?