In de romans van Marieke Lucas Rijneveld is het benauwde, kleinburgerlijke universum van bijvoorbeeld Gerard Reve het lichamelijke, broeierige universum geworden. Erotiek verbindt niet, maar schept afstand.

Arnon Grunberg betuigt zijn respect aan de schrijver die altijd belangrijk voor hem is geweest. Peter Handke’s werk is geschreven na de dood van de literatuur. Van zijn huwelijk met Servië tot zijn liefde voor het poëtische – er zit altijd een geheim in het oeuvre.

Terwijl de pest op de deur klopte, vertelden de Florentijnse jongeren van Giovanni Boccaccio elkaar sterke verhalen over verliefdheid, waanzin en bedrog om de verveling van hun quarantaine te doorbreken. Nu, zevenhonderd jaar later, kunnen we die traditie voortzetten. Verteller nummer drie: Arnon Grunberg

De hoogtepunten in de bundel die Ronit Palache over Ischa Meijer heeft samengesteld, zijn hoog. Een evenwichtig boek is het niet, maar met zo iemand als onderwerp is dat niet verwonderlijk.

Wie het oeuvre van W.G. Sebald achter elkaar leest, concludeert dat de holocaustschrijver het geloof in de romankunst verloor toen hij dat misschien het meeste nodig had.

Een vrouw neuken is een vrouw doden. Dat is een kerngedachte in het werk van Andrea Dworkin (1946-2005) én dat van Tolstoj. Seks, geweld en dood vormen voor hen een ‘heilige mannelijke drie-eenheid’. Een actueel inzicht in tijden van mannetjesputters als Bolsonaro en Trump.

Dat wij sinds de jaren zestig seksueel vrij zijn, is volgens Michel Foucault een mythe. Sindsdien is de drang tot het openlijk bekennen van onze seksualiteit namelijk hoofdbestanddeel van onze cultuur. ‘De westerse mens is een bekentenissenbeest geworden.’

Op 29 november krijgt Judith Herzberg de Prijs der Nederlandse Letteren, ongeveer de hoogste onderscheiding die een Nederlandstalige schrijver ten deel kan vallen. Arnon Grunberg leest haar werk zoals niemand het kan lezen.

De Libanese regisseur Ziad Doueiri laat zien dat acceptatie – en kennis – van het verleden een voorwaarde is voor verzoening. Verzoening die het verleden ontkent, is hooguit een historische camouflagestift.

Bij Walter Benjamin representeert Don Juan de weigering om toekomst en verleden te erkennen. Ook heden ten dage is de grote verleider daarom onweerstaanbaar. Het diepste verlangen van onze cultuur is immers het eeuwige nu.