Het is de hoop op de overwinning die de vijand zo begeerlijk maakt, aldus de Duitse rechtsgeleerde Carl Schmitt. Overwinnen is, inderdaad, een verrukkelijke sensatie.

Naar aanleiding van de nieuwe Nederlandse vertaling van Mein Kampf stelt Arnon Grunberg dat het altijd nuttig is om kennis te nemen van Hitlers complottheorieën, omdat we daarin de huidige misschien beter herkennen.

Na 1945 maakten God, heldendom en oorlog in Europa plaats voor vrede, welvaart en entertainment. Hoe lang kan zoiets goed gaan? Want zonder God, heldendom en oorlog moet men op zoek naar andere hartstochten.

Als tegenspoed hem treft is Job, de eerste boze burger, furieus op God, zoals de huidige boze burger de overheid vervloekt, Gods plaatsvervanger, die het land met een migrantenplaag zou hebben opgezadeld.

Ruim twintig jaar woont Arnon Grunberg in New York, de stad bij uitstek waar je niet aan het leven hoeft te beginnen. Zijn verblijf duidt hij door middel van zeven personen die hij er heeft ontmoet.

Bijna een jaar geleden stierf de moeder van Arnon Grunberg. Hij had vanaf zijn kleutertijd op haar gewacht, en doet dat nu eigenlijk nog steeds. Je wacht op liefde en de dood komt.

In onze cultuur, die vooral het lijden wil genezen en het verlangen wenst te bevredigen, lijkt er geen plaats meer te zijn voor tragedie. Maar kan Antigone van Sophocles ons toch iets leren? Kan de gemeenschap van onwetenden na het zien van het drama wellicht minder onwetend zijn?

Mensen zien hun ficties graag voor waarheid aan; het is moeilijk te leven met het besef dat veel van onze waarheden van nu de vergissingen van morgen zijn. Maar als we vrijheid als ideaal willen eren, moeten we dat aanvaarden. Don Quichot leert ons: de aanspraak op waarheid die geen tegenspraak duldt, is geen spel meer maar bittere ernst, onvrijheid.