De vijf cd’s met het kernrepertoire van Gilels, nooit uitgebrachte Amsterdamse recitals, zijn van een verrassend goede geluidskwaliteit. Zijn Prokofjev: lieflijk kalm. Zijn Schumann: zo innig. En boven alles uit torent die ongelooflijke Beethoven van hem.

Mezzosopraan en harpiste Ekaterina Levental en harpiste Eva Tebbe, Duo Bilitis, ontsluiten op hun album ‘Rêveries de Bilitis’ Debussy’s hermetische binnenwereld. Ongelooflijk knap, deze eigen bewerking voor twee harpen en zangstem.

Bijzonder aan de albumuitvoering Bruckners Missa Solemnis onder leiding van Lukasz Borowicz door het Rias Kammerchor en de Akademie für alte Musik is dat het stuk klinkt zoals het op 14 september 1854 moet zijn uitgevoerd. En je hoort al het beginstadium van zijn latere symfonieën terug.

Honderd jaar geleden, op 25 maart 1918, overleed in Parijs Claude Debussy. Terwijl hij nooit een revolutie nastreefde, was de gedoodverfde impressionist een van de geavanceerdste componisten van zijn generatie.

Zeer aan te bevelen: luisteren naar het album Many Are The Wonders van het Ora-ensemble onder leiding van koordirigente Suzi Digby. Een vreemd indringende ervaring.

Wat een lange weg legde hij af; György Ligeti (1923-2006), de kosmopolitische, encyclopedische Hongaar die misschien wel de grootste naoorlogse componist van de twintigste eeuw is geweest.

Waarom het Gelders Orkest na grote anderen toch nog Debussy’s La Mer opneemt? Omdat het onder leiding van de fantastische dirigent Antonella Manacorda tot enorme hoogten komt. Knettergoed.

De Bewust Excentrieke Griekse dirigent Currentzis leidt het ultieme Russische spektakelstuk, de Pathétique, Tsjaikovski’s Zesde symfonie. Hij toont zich een precieze lezer, maar laat het klinken van woest wanhopig tot ondraaglijk broeierig. Heerlijk, wat een drama.

Perfectie moet, in ‘Der Rosenkavalier’; deze opera is überkitsch. De live-opname uit 2015 klinkt orkestraal dan ook voortreffelijk. Maar de stemmen blijven vlak.

‘Fiere hartstocht’, ‘machtige lichtheid’, ‘furieuze octaven’; nu te beluisteren op de nieuwe cd van de klassieke zussen Milstein: La sonate de Vinteuil.

Een van de beste baritons van de wereld zingt de mooiste bas-cantates aller tijden. En wat niet kan, gebeurt toch: het lukt niet.

Onlangs ontdekt in de archieven: een vroeg pianoconcert van Ton de Leeuw. Echte pianistenmuziek, met volle bassen, veel octaven en passagewerk met gebroken akkoorden. Hij schreef het in 1949. ‘Verbijsterend dat iemand van 22 zo’n volwassen stuk kan schrijven.’

De toon is prachtig, de partituurtrouw voorbeeldig. Toch weet de Poolse pianist Bas van Putten niet te raken.

Giuseppe Verdi werd na 1860, op weg naar Otello en Falstaff, almaar veeleisender. La forza del destino is een van de grote stappen naar dat culminatiepunt. Geweldige muziek, problematisch drama.

‘Je ziet Stockhausen in zijn studio met primitief gereedschap vonken slaan uit magische golven, mystieke natuurkunde. Hier vond hij zijn kosmische toon, hier werd hij wat hij wilde: visionair.’