Cookies op groene.nl

Groene.nl gebruikt cookies om het websitegebruik geanonimiseerd te analyseren en noodzakelijke functionaliteiten zoals inloggen mogelijk te maken. Groene.nl gebruikt geen cookies voor advertenties en deelt geen informatie met adverteerders of social media platformen. Meer informatie is beschikbaar in onze privacy- en cookieverklaring.

Sluiten

  • Weekblad
  • Eerdere edities
  • Zoeken
  • Abonneren
  • Agenda
  • Over De Groene
  • Mijn Groene
  • Inloggen
  • Onderzoek
  • Essay
  • Dichters & Denkers
  • Kunst & Cultuur
  • Data & Debat
  • Columns
  • Luisterverhalen
  • Podcast
  • De Filmclub
  • Het beste over
  • Cartoons
  • Klavers
  • Webwinkel
  • Adverteren
  • Service & Bezorging
  • Archief 1877–1940

  • Weekblad
  • Abonneren
  • Mijn Groene
  • Zoeken
  • Menu
  • Extra artikelen
  • Opnieuw actueel
  • Mijn selectie
  • Leesgeschiedenis
  • Leeslijst
  • Filmclub
  • Agenda
  • Klavers
  • Nieuwsbrieven
  • Uw gegevens
  • Abonnement
  • Uitloggen

auteur

Christine de Vos

Robin cook

Hij schokte de wereld door in Jeruzalem een Palestijns parlementslid de hand te schudden. Een hevig vertoornde Netanyahu stuurde de Britse minister van Buitenlandse Zaken daarom zonder viergangendiner naar bed. Wie is Robin Cook, de brokkenmaker met wie Benjamin Netanyahu niet de tafel wilde delen? ..LE EIGENLIJK HAD de kleine roodharige Schot dolgraag het Labour-voorzitterschap van Neil Kinnock willen overnemen. Zijn gebrek aan classic good looks zouden hem die droom hebben ontnomen. Zelfs de interventie van Barbara Follet, de image builder van Labour (‘baard iets korter, Robin, en doe een zachtere kleur overhemd aan en kam je haar naar voren’), mocht niet baten. Een plausibeler verklaring voor het feit dat Tony Blair, ook geen Chippendale, de voorkeur verdiende is echter dat Cook een norse, bijna arrogante loner is met meer kennissen dan vrienden. Cook zelf zit daar niet zo mee. ‘Ik zou niemand van mijn collega’s in verlegenheid willen brengen door te suggereren dat ik goed bevriend met hen was.’

Christine de Vos, 25 maart 1998

Robin cook

EIGENLIJK HAD de kleine roodharige Schot dolgraag het Labour-voorzitterschap van Neil Kinnock willen overnemen. Zijn gebrek aan classic good looks zouden hem die droom hebben ontnomen. Zelfs de interventie van Barbara Follet, de image builder van Labour (‘baard iets korter, Robin, en doe een zachtere kleur overhemd aan en kam je haar naar voren’), mocht niet baten. Een plausibeler verklaring voor het feit dat Tony Blair, ook geen Chippendale, de voorkeur verdiende is echter dat Cook een norse, bijna arrogante loner is met meer kennissen dan vrienden. Cook zelf zit daar niet zo mee. ‘Ik zou niemand van mijn collega’s in verlegenheid willen brengen door te suggereren dat ik goed bevriend met hen was.’

Christine de Vos, 25 maart 1998

Dichters & Denkers

Schrijver zonder boeken

Sterven als held of anoniem doorleven in ballingschap, dat is de keus waarvoor de personages in zijn roman staan. Zelf werd Nasim Khaksar (Iran, 1944) ook voor dat blok gezet. Hij vluchtte en probeert hier de draad weer op te pakken. Maar dat is moeilijk: ‘Ik zal nooit een Nederlandse schrijver worden. En een Iraanse schrijver ben ik ook niet meer.’ ..LE Nasim Khaksar, Weerhanen en zweepslagen. Vertaald uit het Perzisch door Johan ter Haar en Mieke Stroo, uitg. Van Gennep, 152 blz., Ÿ 34,90 ..LE HIJ HOUDT kantoor in de schaduw van de Utrechtse Domtoren. Nasim Khaksar is een kleine man. Zijn dikke haar vertoont wat grijs. De ogen achter de vierkante brilleglazen zijn toegeknepen als in een glimlach. De aartsvijand van de ayatollahs praat zacht in gebroken Engels en schenkt thee. ‘Wil je er kandij bij? Komt uit Iran.’ De boekenkast tegen de wand is gevuld met Perzische literatuur. Maar ook met Het olifantenfeest van Paul Biegel, en Annie M. G. Schmidts Heksen enzo. In Iran was Khaksar een geliefd kinderboekenschrijver. Op tafel woordenboeken Nederlands-Engels, Engels-Farsi en Farsi-Nederlands. Tijdens het gesprek bladert hij er regelmatig in: ‘Ik wil dat je precies begrijpt wat ik wil zeggen.’

Christine de Vos, 18 maart 1998

Een brave bijbelclub

Sekten zijn gevaarlijk. Met name de Family, voorheen de Children of God. De antisektegroep Countercog doet er alles aan onschuldigen te behoeden voor die succesvolle sekte uit de jaren zeventig. Kidnapping, hersenspoeling, duiveluitdrijving zijn nog altijd de praktijk. Gaat het er inderdaad nog steeds zo aan toe in de Family? Tijd om uit logeren te gaan. ..LE ALS IK DE leiding van de Family, voorheen de Children of God, vraag of ik eens een kijkje mag komen nemen, is dat geen probleem. ‘Prima’, schrijft Rachel, sheperdess van een kolonie in het Engelse Leicestershire. ‘We verheugen ons op je komst.’

Christine de Vos, 4 maart 1998

Een brave bijbelclub

ALS IK DE leiding van de Family, voorheen de Children of God, vraag of ik eens een kijkje mag komen nemen, is dat geen probleem. ‘Prima’, schrijft Rachel, sheperdess van een kolonie in het Engelse Leicestershire. ‘We verheugen ons op je komst.’

Christine de Vos, 4 maart 1998

De Groene Amsterdammer

Onafhankelijk weekblad sinds 1877

  • home
  • deze week
  • zoeken
  • abonneren
  • donatie
  • over
  • service