Het taboe op biologische verklaringen voor het sociaal gedrag van de mens kalft steeds meer af. Ook moraalfilosofen grasduinen in de genetica. Zoals de evolutionaire ethicus Michael Ruse. ‘Moraliteit is een illusie’, beweert hij. ‘Een lepe oplossing die via de natuurlijke selectie is verankerd in het menselijk genoom.’ Een interview. WAAR KOMT DE menselijke moraal vandaan? De vraag is al zo oud als de filosofie zelf, en filosofen van Plato tot Kant, Spencer en Huxley hebben er hun tanden op stukgebeten. Sinds enige jaren is er een nieuwe theorie in opkomst, gebaseerd op evolutietheorie en genetica. De in Canada werkzame Britse filosoof Michael Ruse is een van de belangrijkste pleitbezorgers van deze evolutionaire ethiek. Ruse vindt dat filosofen de neiging hebben om de empirische wetenschap te onderschatten of zelfs te negeren. Zonder Copernicus zou de mens nog altijd in het middelpunt van het universum staan en zonder Darwin zouden wij nog altijd geloven dat de aarde in zes dagen is geschapen. Toen in een der Amerikaanse staten het zogeheten creationisme - de schepping door God - als verplichte lesstof naast het darwinisme werd ingevoerd, beklom Ruse de barricaden.