Wat betreft vergoening moet de overheid een tweesporenbeleid volgen. Enerzijds een duidelijk speelveld voor bedrijven creëren. Anderzijds moet de staat het voortouw nemen in grootschalige vergroeningsprojecten, die niemand anders kan oppakken.

De rente van de Europese Centrale Bank staat al zeven jaar extreem laag. En dat is geen goed nieuws.

Op wereldschaal kun je zo tien populistische politici bedenken, maar voor progressieve leiders moet je decennia terug in de tijd, uitgezonderd Bernie Sanders. Er is dus werk aan de winkel.

Politici konden niets met de overjarige cijfers van de energierekening. Maar als de cijfers wel kloppen, over de invoering van de CO2-heffing, kunnen ze daar ook niets mee.

Vastgoedprijzen groeien ver uit boven lonen en andere inkomens. Speculeren loont dus. Zelfs gemeenten verdienen aan het vasthouden van grond die snel in waarde stijgt en bouwen minder dan zou moeten. Wat doet de overheid?

In een brandbrief roepen erudiete schrijvers Europeanen op om ‘pal voor Europa te staan, of te gronde te gaan’. Dat is een mooi initiatief, maar niet effectief.

In China koop je noedels met ‘smile to pay’-gezichtsherkenning, in de VS betaal je je pizza met je app. En in Duitsland kun je niet zonder muntjes het openbaar vervoer in.

Je zou kunnen zeggen dat wie schulden maakt, er altijd voor moet boeten. Geld lenen kost immers sowieso geld, en als schulden niet afbetaald worden wacht een echte boete. In beide gevallen ben je meer kwijt dan je kreeg.

Er moet méér gebeuren dan de gemaakte klimaatafspraken van Parijs. Dat weet ook minister Wiebes, die vorige week een rapport hierover kreeg aangeboden. Klap die klimaattafels dus maar in.

De zorg dat banken zich nog steeds ongestraft kunnen misdragen, is ook in Nederland niet ongegrond. De band met de overheid is nog altijd erg intiem.

Het is een raadsel: we beleven een hoogconjunctuur met armoedige loongroei. Economen hebben er minstens vier verklaringen voor. Oftewel: geen. Duidelijk is wel dat de financialisering van de economie onder Paars werd ingezet.

Shell en Unilever kunnen goede sier maken door aan te dringen op effectief klimaatbeleid, en intussen via ECIC ervoor zorgen dat het niet gebeurt. De les: economie is politiek.

In de handelsmodelwereld van het Centraal Planbureau zullen we weinig merken van de Brexit. En in de echte wereld?

De crisis legde een systeemfout bloot in onze economie die diepgaande veranderingen eist. Krachtig leiderschap met een langetermijnvisie was daarvoor noodzakelijk. Het is moeilijk je iemand voor te stellen die daarvoor minder geschikt is dan Mark Rutte.

Het zijn niet de bitcoins of andere cryptomunten die als back-up moeten dienen voor ons kwetsbare financiële stelsel. Wat is er mis met de ordinaire staatsbank?