Vastgoedprijzen groeien ver uit boven lonen en andere inkomens. Speculeren loont dus. Zelfs gemeenten verdienen aan het vasthouden van grond die snel in waarde stijgt en bouwen minder dan zou moeten. Wat doet de overheid?

In een brandbrief roepen erudiete schrijvers Europeanen op om ‘pal voor Europa te staan, of te gronde te gaan’. Dat is een mooi initiatief, maar niet effectief.

In China koop je noedels met ‘smile to pay’-gezichtsherkenning, in de VS betaal je je pizza met je app. En in Duitsland kun je niet zonder muntjes het openbaar vervoer in.

Je zou kunnen zeggen dat wie schulden maakt, er altijd voor moet boeten. Geld lenen kost immers sowieso geld, en als schulden niet afbetaald worden wacht een echte boete. In beide gevallen ben je meer kwijt dan je kreeg.

Er moet méér gebeuren dan de gemaakte klimaatafspraken van Parijs. Dat weet ook minister Wiebes, die vorige week een rapport hierover kreeg aangeboden. Klap die klimaattafels dus maar in.

De zorg dat banken zich nog steeds ongestraft kunnen misdragen, is ook in Nederland niet ongegrond. De band met de overheid is nog altijd erg intiem.

Het is een raadsel: we beleven een hoogconjunctuur met armoedige loongroei. Economen hebben er minstens vier verklaringen voor. Oftewel: geen. Duidelijk is wel dat de financialisering van de economie onder Paars werd ingezet.

Shell en Unilever kunnen goede sier maken door aan te dringen op effectief klimaatbeleid, en intussen via ECIC ervoor zorgen dat het niet gebeurt. De les: economie is politiek.

In de handelsmodelwereld van het Centraal Planbureau zullen we weinig merken van de Brexit. En in de echte wereld?

De crisis legde een systeemfout bloot in onze economie die diepgaande veranderingen eist. Krachtig leiderschap met een langetermijnvisie was daarvoor noodzakelijk. Het is moeilijk je iemand voor te stellen die daarvoor minder geschikt is dan Mark Rutte.

Het zijn niet de bitcoins of andere cryptomunten die als back-up moeten dienen voor ons kwetsbare financiële stelsel. Wat is er mis met de ordinaire staatsbank?

Tien jaar na ‘de’ crisis zitten we midden in de Turkse valutacrisis. Financiële crises zijn voorspelbaar vanaf een zeker punt.

Het politieke probleem van de afgelopen jaren? Een teveel aan ‘bullshit’: het gegeven dat het waarheidsgehalte van beweringen er niet zo toe doet.

Lang werd aan het neoliberale wereldbeeld niet getornd. Trump maakt er nu korte metten mee.

Hoewel het leven comfortabeler, luxer en veiliger is geworden, zijn we angstiger, eenzamer en bezorgder geworden. Hoe gaan we dat oplossen?