Sartre mocht dan als goeroe bij Les Deux Magots zitten, het artistieke klimaat in het Parijs van toen werd niet door hem bepaald. De echte smaakmakers waren Jacques Prevert en Boris Vian. En Simon Vinkenoog op zijn scooter. ZOALS BERLIJN in de jaren twintig en New York nu, zo was Parijs in de jaren direct na de Tweede Wereldoorlog de navel van de artistieke wereld. Daar gebeurde het, daar moest je zijn. Bij Reijnders op het Amsterdamse Leidseplein gonsde het van de verhalen over Sartre en zijn existentialisme. Geen voer voor serieuze filosofen, maar eerder het etiket voor een trend: lang sluik haar, zonnebrillen - ook bij avond en in donkere nachtclubs -, espadrilles met veters kruislings tot boven de kuit, zwartgelakte nagels, ribfluweel en zwarte truien. En Franse chansons: Juliette Greco met repertoire van Jacques Prevert; Mouloudji en Patachou met de liedjes van Georges Brassens waar je je schoolfrans op brak.