Volgens een rapport van drie VN-organisaties en de Wereldbank sterven jaarlijks een half miljoen vrouwen in het kraambed. Het aanpakken van moedersterfte is een van de Millenniumdoelen, maar het rapport spreekt van ‘een verbijsterend gebrek aan vooruitgang’.

Ze had cabaretière kunnen worden. Of politica. Maar Jeanne Roos koos voor de journalistiek. Nog altijd is ze trots op wat Joop van Tijn eens zei: ‘Jeanne, jij hebt dingen uitgevonden in de journalistiek.’

‘IK BEROEMD? Hahaha!’ Willem Nijholt lacht hartelijk en zonder koketterie. Hij speelde vele hoofdrollen in succesvolle musicals, zoals Foxtrot en Cabaret. Hetgeen hem het hardnekkige odium van ‘musical-ster’ gaf. Hij kan veel méér, speelde mooie rollen in Romeo en Julia, in Amadeus, Hamlet, en in de speelfilm Havinck. In 1989 ontving hij de Steenbergenpenning voor de meest getalenteerde theaterman. En tot voor kort stond hij avond aan avond in de mega-musical Miss Saigon.

HENNY VRIENTEN (50): ‘Roem is een te krappe jas, maar die kun je uittrekken, als je wilt.

HET FORMULIER is gedateerd 1 mei 1952. Het werd ingevuld door Remco Wouter Campert: ‘Geboortedatum en -plaats: Den Haag, 28 juli 1929. Opleiding: Amsterdams Lyceum (geen eindexamen). Tegenwoordige functie: dichter. Loopbaan: beter van niet.’

In de brievenbus valt een oproep van het ‘Fonds juridische bijstand Adelbert Nelissen’. Waarin een ieder die sympathiek staat tegenover Adelbert en diens macrobiotische leer wordt gevraagd om gul te doneren (‘aftrekbaar van de inkomstenbelasting’). Adelbert, overigens woonachtig in een weelderige villa te Castricum, heeft geld nodig om zijn advocaat te betalen, die voor de niet eenvoudige taak staat de macrobioot te verdedigen tegen de beschuldigingen dat hij zwaar zieken ervan heeft weerhouden medische hulp te zoeken. Het steuncomité, bestaande uit een aantal van Nelissens naaste medewerkers, klaagt dat ‘geen enkele journalist een serieuze poging heeft ondernomen’ om die beschuldigingen ‘op waarheid te onderzoeken’. Hetgeen onjuist is; zie onder andere De Groene van 21 oktober.

‘ALS HARTCHIRURG’, zegt hartchirurg Lex Maat (40), ‘ben je gewend om dagelijks naar harten te kijken. Je ziet zieke harten, harten die een infarct hebben gehad, harten waar een slechte klep in zit. Een beetje ervaren chirurg ziet in één oogopslag of een hart goed is of niet. Je kunt het verschil ook voelen met je vingers.

‘VANAF MIJN 24ste heb ik willen schrijven, maar tot mijn 44ste ben ik te schijterig geweest om ermee naar buiten te komen. Het refrein is Hein heb ik in elkaar geflanst uit tien jaar brieven en dagboeken - waarbij ik alle schoonmoeders heb geschrapt en daarvoor dennebomen in de plaats heb geplant. Ik heb veel meer gehakt en gelogen in dat boek dan mijn lezers vermoeden, en dat geldt ook voor deze nieuwe roman.

DE WEG NAAR Gezondheid - wie wil die nu niet leren kennen? Dat kan op een gelijknamige studieweek, georganiseerd door Adelbert Nelissen, die volgens de folder bekend is ‘om zijn heldere diagnoses en praktische adviezen’. Maar tegenwoordig is hij bekender als de in opspraak geraakte directeur van het Kushi Instituut, in 1987 door hem opgericht en vernoemd naar Michio Kushi, de Amerikaanse ‘paus’ van de macrobiotiek.

Zondagavond, 11 oktober. Het Acht uur journaal brengt als nieuws: Schipholdirecteur Cerfontaine vindt dat premier Kok het voortouw moet nemen in de discussie over Schiphol. Dat had Cerfontaine die ochtend gezegd in Buitenhof. Op maandag 12 oktober meldt de Volkskrant dat premier Kok ‘de regie van het Schipholdebat’ op zich moet nemen. ‘Dat bepleitte Schipholdirecteur G. Cerfontaine zondag in het tv-programma Buitenhof.’ Gewoon recyclen, dan wordt het vanzelf nieuws.

OP EEN VAN de drukste kruispunten in Tomang, een wijk in West-Jakarta, staat Andri. Hij heeft zijn vaste stek naast de stoplichten, in de stinkende wolken uitlaatgassen. Andri is veertien jaar. Hij heeft een petje met een klep op zijn hoofd en mist een voortand. Over zijn fragiele schouder hangt een grote tas vol kranten. Hij loopt op zijn slippers tussen de auto’s door die voor het rode licht staan te wachten en probeert de chauffeurs het laatste nieuws te verkopen. Trekken ze op, dan is het zaak snel de stoep op te schieten.

JAKARTA - Hij studeerde economie in Rotterdam. ‘Bij professor Witteveen’, zegt hij glimlachend bij de herinnering. Nu is Kwik Kian Gie 63 en al lange tijd een van de belangrijkste intellectuelen van Indonesië. Al moet men in overheidskringen niets van zijn denkbeelden hebben. Hij is immers vice-voorzitter van het bestuur van de PDI, de Democratische Partij van Indonesië, en adviseur van de (niet erkende) voorzitter Megawati Soekarnoputri. Als directeur van het wetenschappelijk bureau van de PDI bestookte hij Soeharto’s Nieuwe Orde voortdurend met ideeën en voorstellen. Hij is nog altijd onvermoeibaar, maar nu is hij ook vooral somber.

VOOR HET MINISTERIE van Defensie in Jakarta staat een handjevol mensen. Demonstratief dragen ze foto’s bij zich. Daarop staan hun vermiste zonen, broers en echtgenoten. Ze komen generaal Wiranto, de chefstaf van het leger, voor de zoveelste keer vragen wat er met hun geliefden is gebeurd.

FAISOL REZA (25): ‘Op 25 april 1998 kwam ik vrij. Ik had toen zes weken in een ondergrondse cel gezeten. De cel was twee bij tweeëneenhalve meter. Overal zaten tralies tegen de betonnen muren, zelfs tegen het plafond. In mijn cel had ik een toiletemmer, een deken en een stromatras, geen kussen. In de hoek hing een camera. Er waren zes van deze cellen naast elkaar; in de andere vijf zaten ook activisten, ontdekte ik al gauw. Altijd stond er een radio aan, zo hard dat we niet konden slapen. Om twee uur ’s nachts deden onze bewakers de radio uit, maar om vijf uur ’s ochtends ging hij alweer aan. Op zondag bleef hij het hele etmaal aan.

IN HET KANTOORTJE van de SBSI, aan de drukke verkeersweg jalan Pemuda in Jakarta, pakt Muchtar Pakpahan haastig zijn tas in. Ongeveer zestig mensen werken in dit gammele, verveloze gebouwtje voor Pakpahan en zijn vakbond. Ze lopen voortdurend bij hem binnen met vragen. Maar hij moet het vliegtuig halen; we staan op het punt om af te reizen naar Lampung (Sumatra) voor een bezoek aan een van de afdelingen van de SBSI. ‘We gaan daar praten over de toekomst’, zegt hij plechtig. ‘Strategieën bespreken.’