‘Als er iemand is die de staat van het gebit van de gemiddelde Nederlander kent, dan is het wel de koningin.’ Aldus de eerste zin van een column, getiteld De apenrots – een column die niet is verschenen en ook nooit geschreven zal worden.

Ze fietsen je tegemoet of voor je uit, meiden, jonge vrouwen, met fladderende jurken, jassen en sjaals – iconische beelden uit Turks fruit, Zusje, Evelien – al neemt het aantal stoere racefietsen gestaag toe.

De media zijn niet objectief, zo luidt de afgezaagde klacht. Bewijzen zijn niet moeilijk te vinden. Iedereen is in staat een gebeurtenis te bedenken waarvan hij of zij getuige is geweest, en waarvan vervolgens een heel andere voorstelling van zaken in de media werd gegeven.

In het regeerakkoord dat vorige week werd bekendgemaakt, was te lezen dat de nieuwe coalitie van plan is per 1 januari 2017 het Mediafonds op te heffen, om daarmee zeventien miljoen per jaar te bezuinigen.

Het lijdt geen twijfel dat een groot deel van de detailhandel hetzelfde lot te wachten staat als de traditionele pornobranche: ze zijn vrijwel helemaal uit het straatbeeld verdwenen, de altijd morsige tijdschriften- en videoshops, de etalages die op niet meer mochten rekenen dan een snelle, besmuikte blik in het voorbijgaan, de winkels met afgescheiden stellages voor volwassenen. De handel heeft zich verplaatst naar het web, naar de beslotenheid van de werkkamer, het kantoor, de woon- en slaapkamer en, vooral, de puberkamer, waar de grootverbruiker van porno zich ophoudt.

We zijn nog maar nauwelijks bekomen van Amy Chua’s memoires, Strijdlied van een tijgermoeder, of we worden overspoeld door een volgende opvoedkundige hype van over de oceaan.

De perikelen rond de Amerikaanse film Innocence of Muslims en de spotprenten in het Franse satirische tijdschrift Charlie Hebdo hebben niet alleen geleid tot massale demonstraties en aanslagen, met tientallen doden als gevolg, maar ook tot de zoveelste discussie over de vrijheid van meningsuiting. Daarbij roeren vooral rechtse politici opmerkelijk vaak en luid de trom van democratische waarden – in wat zij schilderen als een episode in de clash of civilizations.

Er zijn niet veel redenen om de Amerikaanse kiezer te benijden, maar wie de laatste weken af en toe de knop omdraaide, weg van het vaak armetierige gehakketak tussen de lijsttrekkers van de Nederlandse partijen, om te kijken en te luisteren naar Bill Clinton, Condoleezza Rice of Barack Obama, zal een zeker gevoel van jaloezie toch moeilijk hebben kunnen onderdrukken.

Het leek afgesproken werk: precies de dag voordat de Hoge Raad in Canberra haar goedkeuring gaf aan het plan van de Australische regering om sigarettenfabrikanten te verplichten hun waar te verpakken in olijfgroene, merkloze doosjes, opgesierd met waarschuwende teksten en afschrikwekkende afbeeldingen, publiceerde Health Psychology Review de resultaten van eenNederlandse studie (pdf) waarin het effect van dergelijke teksten en afbeeldingen ter discussie werd gesteld.

Waar het EK voetbal en de Tour de France deze ‘sportzomer’ faalden, daar slaagden de Olympische Spelen ruimschoots: ons nationaal gevoel te strelen, om niet te zeggen op te pompen.

Staat de euro er nu werkelijk zo slecht voor als politici, media en economen in binnen- en buitenland beweren, of is Europa slachtoffer van een collectieve zinsbegoocheling, gevoed door een zucht naar aandacht, sensatie en spektakel?

Bij de dood van een schrijver, regisseur of musicus begraaft elke generatie ook een stukje van haar eigen geschiedenis. Voor iemand als Gerrit Komrij, lange tijd zo zichtbaar en tegen de keer aanwezig in het openbare en culturele leven, geldt dat in ieder geval, zoals blijkt uit tal van artikelen bij zijn overlijden afgelopen week.