Zeer geachte heer Vandermeersch, Beste Peter, Veel dank voor je reactie. Mijn stuk in De Groene was natuurlijk ook een soort ‘brulbrief’, maar je neemt hem serieus, en dat waardeer ik zeer.

Wat wordt de rol van het Westen in de 21ste eeuw? Als de Europese Unie niet in staat is zichzelf opnieuw uit te vinden raken we de greep op onze toekomst kwijt.

Hans Koning hoorde tot de laatste gebruikers van het woord ‘mieters’. En nu is ook hij dood.

Geert Maks pamflet Gedoemd tot kwetsbaarheid is een bestseller. De woede over dit schotschrift tegen de «handelaren in angst» is ook groot. Tot nu toe had Mak niet in het openbaar gereageerd op zijn critici. Nu wel. In het begin van de jaren dertig publiceerde de Oostenrijkse schrijver Robert Musil een persoonlijke geschiedenis van de Donaumonarchie die wereldberoemd zou worden: De man zonder eigenschappen. Daarin beschrijft hij, het is een van de vele hilarische scènes, hoe in het voormalige Oostenrijks-Hongaarse leger de oefening «bevel doorgeven» – een zachtjes uitgesproken order moest van de ene ruiter naar de andere worden doorgefluisterd – altijd weer in de soep liep. Werd voor aan de colonne bevolen: «De wachtmeester moet voorop rijden», dan kwam er achteraan steevast iets uit als: «Acht wachtmeesters voor de kop schieten.» Een dergelijk lot dreigde de afgelopen weken ook mijn pamflet Gedoemd tot kwetsbaarheid te treffen. Natuurlijk wist ik wel zo ongeveer wat er ging gebeuren, in dat opzicht was ik een weerman die zijn weerscheepje bewust naar de door hemzelf beschreven storm had gestuurd. In bepaalde kringen werd mijn geschrift de hemel in geprezen, anderen stortten as en schillen over me heen.

Geert Mak toerde afgelopen zomer tweeënhalve maand door de Verenigde Staten. Hij zag een land in verval en keek in doffe ogen die op Bush gaan stemmen.

In 1914 eindigde een periode van internationalisering en liberalisering. Nog nooit waren de markten zo vrij als begin twintigste eeuw. Op oorlog rekenden slechts weinigen. Toen die toch uitbrak, gingen de meeste mensen fris en vrolijk de linies in.

Afgelopen week ontving Geert Mak de IJ-prijs, een prijs van ondernemers voor iemand die zich verdienstelijk heeft gemaakt voor Amsterdam. De journalist schonk het gewonnen geld aan ‹De Groene Amsterdammer›. In onderstaande lezing bij de aanvaarding van de prijs verklaart hij waarom.

Sinds de zesde mei is er geen crisis in de democratie ontstaan; een allang bestaande crisis is acuut geworden, meent Geert Mak. Dat geeft reden tot waakzaamheid, en misschien wel tot groot alarm rond het woord ‘vrijheid’.

Geert Mak was tot 1985 redacteur van De Groene. Hij maakte deel uit van Oplands privétheater dat iedere dag, bij iedere gelegenheid, op volle toeren draaide.

De geschiedenis van onze hoofdstad toont dat immigratie geen probleem hoeft te zijn. Tegenwoordig is Amsterdam echter een buitengewoon ingewikkelde stad om er als immigrant je weg te vinden. Geert Mak opent de lezingenreeks ‹Amsterdam in verandering›.

DE GROENE IS een honderdtwintig jaar oud verwerkingsfabriekje van meningen en vreemde feiten, en wie intiem wordt met het weekblad komt onvermijdelijk ook met het familiebedrijf in aanraking. Er zijn ingesleten rangen en traptreden, in de kasten liggen de jaargangen van De Kampioen 1947-1952 vredig te ontbinden, de portretten van generaties ooms en tantes kijken streng naar beneden en in een bureaulade liggen nog de oude overhemden van een neef uit de jaren zeventig die ooit door zijn vrouw uit huis was gegooid. Maar tegelijk fungeert De Groene voor degenen die er werken, door alle jaren heen, als een combinatie van een sekte, een theekrans, een politieke partij, een kippenhok, een vriendenclub, een huwelijk en een tuchtschool waaruit geen ontsnappen mogelijk is.