Terwijl de pest op de deur klopte, vertelden de Florentijnse jongeren van Giovanni Boccaccio elkaar sterke verhalen over verliefdheid, waanzin en bedrog om de verveling van hun quarantaine te doorbreken. Nu, zevenhonderd jaar later, kunnen we die traditie voortzetten. Verteller nummer tien: H.M. van den Brink.

Het begin van een roman is lastig, de eerste zin een hindernis. Maar interessanter is de kwestie van de laatste zin die wordt verdacht van conclusie of bedoeling.

Met een algoritme kunnen uitgevers binnen afzienbare tijd bestsellers van worstsellers onderscheiden. Schrijver H.M. van den Brink verheugt zich erop.

In zijn tweewekelijkse column schrijft H.M. van den Brink deze keer over kunsthistoricus Max Friendländer, Samuel Beckett en toerisme: ‘Een enigszins hautaine houding tegenover toerisme brengt mij met enige regelmaat naar buitenwijken van wereldsteden waar bitter weinig is te beleven’.

Een Maigret lees je niet op zoek naar de ontknoping, maar om het plezier van alles eromheen.

Als identiteit een schil is, die altijd van buiten en niet van binnen zit, dan toch een om zo veel mogelijk en zo vaak mogelijk af te pellen en kritisch te onderzoeken.

Wij leven in een literaire wereld, en wij weten het. Woorden doen er toe, en als dubbelzinnigheid een kenmerk is van goede literatuur, dan zijn er gouden tijden aangebroken voor schrijvers en critici en lezers.

Het leven is alle dagen een schouwtoneel, maar toch moet het een bijzondere gewaarwording zijn om op een avond in een donkere zaal te zitten en jezelf en je moeder op de bühne te zien staan.

De oude kolonel Richard Cantwell is een veteraan van vele veldslagen en naar Venetië gekomen om de negentienjarige Renata te veroveren. Daarover gaat Across the River and into the Trees, Hemingway’s laatste bij leven gepubliceerde roman.