GORE VIDAL beschreef hem als een ‘waardige dronkelap die niets te zeggen had’. Volgens Peggy Guggenheim was hij een goede minnaar (‘bijna in dezelfde categorie als Sam Beckett die een slechte huid had’). En of Nat Tate nu wel of niet een relatie met de dichter Frank O'Hara heeft gehad, blijft uiterst vaag.