De meerderheid van de Nederlanders vindt het goed dat er gekort wordt op cultuursubsidies. De cultuursector weet het maatschappelijk belang van overheidssteun onvoldoende aan te tonen. Hoe kan dat beter?

Cornelis van Haarlem laat zien dat schilderen volgens de regels soms pas echt vernieuwend is. Met Kindermoord in Bethlehem maakte hij een uniek en hilarisch schilderij, waar we ons ook vandaag nog over verbazen.

‘Kunst voor allen’ is altijd een riskant idee geweest. Wie nu nog dit evangelie wil verkondigen moet heel goed op zijn tellen passen.

Een museum is er voor een collectie en de collectie is er niet voor het museum, zou je denken. De werkelijkheid is anders: het moderne museum heeft zich volkomen losgezongen van zijn functie. ‘Kunst is niet meer nodig. Het museum zelf is het enige kunstwerk dat er nog toe doet.’

Tot ver in de achttiende eeuw was Nicolaes Berchem Europa’s ultieme landschapschilder. Door groeiend nationalisme verloor de ‘italianisant’ die positie.

Mensen kunnen gevoelens herkennen in schilderijen van eeuwen geleden. Bijvoorbeeld in het werk van kunstenaars als Bruegel en Goya.

De hamster, de exhibitionist, de demonstrator, de smaakbevestiger en de vertoner: een typologie van de makers van tentoonstellingen voor musea.

Culturele instellingen in Nederland hebben veel te danken aan anonieme gevers. Dergelijke mecenassen moeten uit de anonimiteit treden, want goed voorbeeld doet goed volgen. Echter, oppassen is geboden.

De kunstgeschiedenis wordt in haar ontwikkeling belemmerd zolang zij gestructureerd blijft volgens nationale scholen. De grote musea zouden veel verrassender worden als ze de kunstwerken niet naar nationale scholen maar naar tijd of onderwerp toonden. Over de noodzakelijke ontgrenzing van de kunstgeschiedenis.