In De Groene van 29 september volgt René Zwaap klakkeloos de redenering van René Marres in diens pas verschenen publicatie over Willem Frederik Hermans, de geschiedkunde en het fenomeen Weinreb. Beiden betogen, in woorden die er niet om liegen, dat Weinreb onschuldig was en dat het ongunstige beeld van hem grotendeels is te wijten aan de manipulaties en slinkse methoden van enerzijds Hermans en anderzijds het omvangrijke rapport van A.J. van der Leeuw en D. Giltay Veth, waarop op haar beurt Regina Grüter in haar Leidse dissertatie (die Zwaap eveneens kraakt) steunde. Marres, met instemming aangehaald door Zwaap, noemt het zeer omvangrijke Riod-rapport zelfs ‘een slinks smaadschrift’. Dit is overigens niet de eerste maal dat Zwaap een felle aanval doet op Van der Leeuw.

De afscheidsreceptie voor Tamarah Benima als hoofdredacteur van het Nieuw Israelietisch Weekblad op zondagmiddag 4 juli werd bezocht door enkele honderden personen - overigens alleen genodigden - die aldus blijk wilden geven van hun waardering voor de noeste arbeid die zij gedurende zeveneneenhalf jaar voor het NIW heeft verricht.

Het boek van Bob Moore, Victims and Survivors: The Nazi Persecution of the Jews in The Netherlands, waarvan de onlangs verschenen Nederlandse vertaling door Rob Hartmans in De Groene van 18 maart is besproken, was mijns inziens bij verschijning vorig jaar in Engeland reeds enigszins verouderd. Niet alleen hield hij, zoals ook Hartmans opmerkt, nog geen rekening met het eveneens vorig jaar verschenen boek van Nanda van der Zee, Om erger te voorkomen. Maar tevens zijn de problemen die hij behandelt vooral die welke in de achter ons liggende jaren in het middelpunt van de belangstelling hebben gestaan, zoals de beoordeling van de Joodsche Raad, en niet die van eind 1997, begin 1998. Dit treft te meer daar, naar mij ter ore kwam, binnenkort in Engeland een onveranderde herdruk zal verschijnen.

In Contrapunt in De Groene van 17 mei schrijft Martin van Amerongen dat de kritiek van Jaap Meijer op Jacques Pressers Ondergang ‘wellicht’ door kinnesinne (jaloezie) was ingegeven, ‘omdat Presser inmiddels beroemd was, terwijl Meijer tot een voetnoot in de biografie van zijn stormachtige zoontje Ischa dreigde te verschrompelen’. Deze veronderstelling lijkt mij om meer dan een reden onjuist en onrechtvaardig.