Een wit vel papier als een sterrenhemel in negatief bezaaid met zwarte punten waarvan sommige genummerd waren en als je die in volgorde met een lijn verbond tekende zich in die wirwar een patroon af, een figuur. Ik weet niet eens of het alleen maar een kinderspelletje was; in elk geval is het idee te gebruiken als beeld voor het boek dat ik hier wil signaleren.

LYDIA DAVIS, BEZOEK AAN HAAR MAN EN ANDERE VERHALEN, Uit het Amerikaans vertaald door Peter Bergsma, € 24, 95 JULIO CORTÁZAR, DE TOESPRAKEN VAN DE BEKKENKNIJPER, Uit het Frans vertaald door Martin de Haan en Rokus Hofstede, € 9,- Het korte verhaal schijnt al een hele tijd niet meer in tel te zijn. In de jaren zestig verscheen nog de ene bundel met een keuze van verhalen uit een bepaald taalgebied na de andere en was met name het genre van de short story uitermate populair. Het zal met een algehele verandering in leesgedrag te maken hebben; het heeft wellicht ook met gemakzucht te maken: voor een kort verhaal moet de lezer zich telkens helemaal omschakelen en soms zelf het kader bedenken, de doorsnee roman hoef je alleen maar te volgen.

Tussen 2003 en 2007 publiceerde Rudy Kousbroek drie delen Fotosyntheses, nu uitgebracht in één band als Opgespoorde wonderen, dezelfde titel als die van het eerste deel; het tweede heette Verborgen verwantschappen (2005) en het derde Raadsels der herkenning (2007). ‘Zoeken naar raadselachtige foto’s, daar heb ik over de jaren een speciaal orgaan voor ontwikkeld.’ Het is daarom begrijpelijk dat Kousbroek er zelden bij vertelt hoe hij aan zijn ‘onmogelijke foto’s’ zoals hij ze ook wel noemt, gekomen is.