Een directeur die over targets praat, zorgt bij De Groene Amsterdammer al gauw voor oorlog. De documentaire Dwars van Marieke van der Winden legt subtiel de spanningen bloot die door zijn komst op de redactie ontstaan.

De hysterie van het EK 1988 is nooit verdwenen. Twintig jaar later hult het land zich opnieuw in oranje. Die stemming moet bij het uitblijven van resultaten wel tot frustratie leiden. Komt daar de permanente verongelijktheid vandaan waar de SP, Wilders en Verdonk het van moeten hebben?

Dubbelspel, het romandebuut van Frank Martinus Arion uit 1973, dat centraal staat in de campagne Nederland Leest, is een meeslepend verhaal over een dramatisch dominospel op Curaçao. Maar is het ook een links boek?

EENMAAL IN MIJN leven heb ik op mijn flikker gehad voor politiek incorrect gedrag. Ik was tien. Thuis aan tafel hoorde ik mijn vader, verbitterd door de ‘vriendjespolitiek’ van sociaal-democraten die hem zijn baan bij de gemeente zou hebben gekost, vertellen dat ‘die Abe Lenstra ook een rooie’ was. Nu had ik eens wat te vertellen op het schoolplein! ‘Weten jullie dat Abe een rooie is?’ Prompt werd ik door een meute klasgenoten ‘in elkaar geslagen’, zoals het tegenwoordig heet. Ik had een ikoon van de jaren vijftig, onze nationale voetbalheld, bezoedeld door hem te identificeren met een politiek incorrect begrip. Rooien waren communisten, dat wist iedereen. En communisme was uit den boze.

DE GESCHIEDENIS van de Rote Armee Fraktion is voor wie haar niet heeft meebeleefd verbijsterend, ongelooflijk en huiveringwekkend. De nietsontziende koelbloedigheid waarmee in een vergevorderd stadium van verbittering en verblindheid de burgerlijke maatschappij werd aangevallen, tot en met moorden toe. De bijna totale mobilisatie van de gewapende staatsmacht daartegen die de Bondsrepubliek veranderde in een zwaar belegerde veste, waarin men zich al verdacht maakte door ook maar een woord in te brengen tegen de Isolationsfolter waaraan de Raf-leden onderworpen werden: eerder noch later hebben we iets dergelijks meegemaakt.

Sinds het ‘Ik-tijdperk’ van de jaren zeventig zijn de normen en waarden alleen maar verder afgegleden. In de jaren negentig vieren de moraal van de pakkans en de moraal van de markt hoogtij. Een essay over het godje in onszelf, en hoe die toch nog vaak enig sociaal gevoel voorschijft VOOR DE UITLENING in de openbare leeszaal staan op zondagmiddag tientallen wachtenden, de staart van de rij reikt tot op de trap. Er komt geen schot in: achter de balie zit maar één bediende. Dan nadert een tweede, neemt plaats op een kruk en verwijdert het bordje met de tekst ‘Deze balie is gesloten’.

Er valt veel te zeggen over N'oublie pas que tu vas mourir van Xavier Beauvois, maar niet dat het een evenwichtige film is. En dat is prettig. Evenwichtige films, daar zijn er genoeg van, maar films die groots, meeslepend en een beetje mislukt zijn, daar zijn er veel te weinig van. Om te zeggen dat Beauvois risico’s neemt is veel te zwak uitgedrukt; hij zoekt een frontale confrontatie met problemen.

De vraag naar de actualiteit van het anarchisme is een eeuwig terugkerende. Bij gebrek aan enig reeel bestaand anarchisme blijft het bij balanceren op het slappe koord tussen verleden en utopie. Een beschouwing over het onpraktische idealisme van een fiere wereldbeschouwing.