Ahmed Marcouch verklaart een ‘bloeiende moslimgemeenschap’ te willen in het nieuwe superstadsdeel Nieuw West. Hij wil bovendien de ‘Marokkanenstrook’ erbij tussen de spoorlijn en de A10. PvdA Amsterdam is hierover verdeeld. Op 10 juni beslist de gemeenteraad.

De paradox van de jonge dode held is dat hij blijft leven bij de mytheaanbidders die wij mensen zijn. Vooral als hij zijn beroemde lijden gepassioneerd met de mensheid deelde. Jezus bleef niet voor niets tot op heden de grootste. Aan de opgeblazen iconen die hem volgden, kleeft humorloosheid.

Dat vuur. Enkele honderden mensen stonden te wachten tussen de hekken van de begraafplaats en het water van de Amstel. Toen: Whoeamm!! Twee gigantische vuurzuilen. De hitte sloeg je in je gezicht, ook al stond je op twintig, dertig meter afstand. Iedereen deinsde naar achteren. Het vuur leek wel vijf minuten te branden. Er hoefde geen woord gezegd te worden, dat vuur was meer dan genoeg. Een boodschap, of een teken. Een toespraak op een begrafenis vergeet je, maar die vuren op de begrafenis van Peter Giele zal ik me nog lang herinneren. Het voor een begrafenis toch ongewone gejuich na afloop leek een diep, massaal beleefd gevoel uit te drukken.

DE POLEMISCHE stijl van Willem Frederik Hermans was onnavolgbaar. En gelukkig maar, want die leidde slechts tot omgeploegde, stinkende slagvelden zonder aantoonbare winnaar of verliezer met ergens diep weggedrukt onder de rottende lijken en modder wie weet nog zoiets als de verfrommelde waarheid. Het eindigde hoe dan ook altijd tien keer zo chaotisch als het begonnen was. Het had vaak beter niet kunnen gebeuren.

VORIGE WEEK verscheen Vienna-BeHa, een merkwaardig boekwerk van de hand van Dalstar (Koos Dalstra’s nom de plume) en de Rus Prigov, waarin als een rode draad de geschiedenis verweven is van Bas Jan Ader, de kunstenaar die vooral bekendheid geniet omdat hij in 1975 op raadselachtige wijze van de aardbodem verdween. Vienna-BeHa, het is een titel die om toelichting schreeuwt.

YOUP VAN ‘T HEK was op de tv in verband met de varkens, waarvoor hij een actie heeft lopen. De volgende ochtend viel daarover in drie columns in de Volkskrant veel te lezen: die van Jan Mulder, van Jan Blokker en in de televisierubriek van Cornald Maas. Voor alledrie was Youp van ’t Hek die dag dé Bekende Nederlander. Zo toonde de Volkskrant wie zij was. Als Helmut Lotti zich diezelfde dag in het RTL5-programma 5 in het land over de varkens had uitgelaten, was het Mulder, Blokker en Maas worst geweest. Sterker nog: Mulder, Blokker en Maas zullen het programma 5 in het land waarschijnlijk nooit gezien hebben. Trouwens; wie was ook alweer Helmut Lotti?

Deze week verschijnt ‘De procedure’, de nieuwe roman van Harry Mulisch. Roel van Dalen maakte een tv-documentaire over het schrijven ervan. De Groene keek over zijn schouder mee bij de montage. Over het maken van een film over het(maken van een boek over het maken van leven. Over Harry Mulisch, de schepper.

EEN HELE PAGINA vol ingezonden brieven naar aanleiding van één column! Bij de Volkskrant waren ze er afgelopen zaterdag zo beretrots op dat het in een speciaal kadertje op de voorpagina werd aangekondigd. Gerry van der List, de voor het rumoer ingehuurde rechtse kracht, had nog nooit zoveel succes gehad. Gefeliciteerd, Gerry!

EEN BLIK IN de kiosk leert direct: de bladen voor de dames zijn in de meerderheid. Een wereld apart. Je hebt de Margriet en de Libelle voor de vrouw en haar boerenkool. (Maar de Margriet-vrouw moet niets weten van de Libelle.) De Elegance-dame is net iets jonger, woont net iets vaker in de Randstad dan de Nouveau-dame. Het Elle-meisje neemt het leven wat luchtiger op dan het Marie Claire-vrouwtje. Wat de Cosmopolitan-macha in de trein doorbladert, daar wil de Vogue-dame van haar leven niet mee betrapt worden; veel te ordi. Enzovoort.

ER BESTAAT geen verleden tijd in de popgeschiedenis. Alle verhalen kunnen altijd weer als nieuw worden verteld. In gloednieuwe boeken, actuele krantenoverzichten, snel, sneller, snelst gemonteerde tv-reportages. Alle liedjes van de lp’s komen uit op cd en zijn weer als nieuw. Ook retro is gewoon nieuw. Niet pa maar de kids gaan nu naar de Stones. Om te kijken naar Mick en Keith. Om erbij te zijn als dat gebeurt met die twee. De een stort bijna in elkaar als de ander op hem begint te leunen. Dat komt door de heroïne, natuurlijk. Maar die ander leunt bijzonder weinig, geen tijd, die holt als een gek, die moet wel erg hoognodig iets bewijzen. Nu. Je staat erbij en je verbaast je. Het is een wonderbaarlijk vreemd verhaal. Het wordt elke keer weer als nieuw op het podium verteld als de Stones optreden. Je ziet dat Mick de baas speelt. Hij dirigeert het publiek. Hij heeft de show georganiseerd. Maar Keith is de muziek. Op de koptelefoon van drummer Charlie klinkt maar één ding: de ritmegitaar van Keith. Meer hoeft Charlie niet te horen om te weten wat hij moet doen.

MAANDAG 4 MEI(Het NOS-journaal. De Dam ligt er mooi bij. Een soldaat blaast op de trompet. De burgemeester spreekt zijn waardering uit voor de aanhoudende belangstelling voor de dodenherdenking. Maar op het RTL4 Nieuws zegt diezelfde burgemeester tijdens de dodenherdenking: ‘Ja, ik maak me een beetje zorgen. Het wordt ieder jaar wat minder. We moeten volgend jaar maar eens bedenken of we er wel mee doorgaan op deze manier.’ Dus RTL had het nieuws.