Maar wat gebeurt er als een boek of schrijver je zo nieuwsgierig maakt naar een bepaald oord dat je er daadwerkelijk naartoe afreist?

Welk boek deed ons schaterlachen? Welk boek verbaasde ons, dwong respect af, of hielden we angstvallig voor onszelf, om het nu alsnog te noemen? Dit zijn de boeken die de recensenten van De Groene het meest bijbleven.

Welke romans moet je als scholier echt gelezen hebben voordat je je diploma haalt? De medewerkers van Dichters&Denkers geven advies.

Af en toe lees ik een boek waarvan ik denk: was ik daar maar opgekomen.’ Welke uitgaven van het afgelopen jaar bleven de recensenten van De Groene vooral bij?

Ik ben dus de olifant van Toon Tellegen, maar ik probeer dat steeds vaker niet te zijn. Ook al ben ik halverwege in de boom aanbeland, ik schreeuw naar beneden, terwijl alle dieren zwijgend toekijken, dat ik de olifant niet ben.

De bedreven schrijver Zantingh legt in zijn verhalenroman een groot sociaal gevoel aan de dag voor miskende en emotioneel gemankeerde figuren. Toch mist de bundel wat literaire ambitie.

Jan van Aken wilde met de historische roman De ommegang een spannend jeugdboek schrijven. Maar het feit dat hij zich daarbij niet al te veel aantrekt van het historische aspect werkt soms op de lachspieren.

Het nieuwe boek van Oscar van den Boogaard heeft alle ingrediënten van een kitschroman: hofkringen, geheime verhoudingen, kastelen. Maar dankzij de wonderlijke scènes en de verbluffende dialogen is het heerlijk lezen.

Er bestaat geen verlossing. Op dat idee berust het oeuvre van Esther Gerritsen. Maar je kunt er wel naar verlangen en in geloven, zoals de hoofdfiguur in De trooster doet.

Vrolijk word je van de debuutroman De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld, ofschoon het een beklemmend, weerzinwekkend verhaal is. Maar wat een schrijfkracht, wat een beeldverlangen.

Wat moeten we nog met de negentiende-eeuwse openbare figuur Jacob van Lennep? Op z’n minst verbazen we ons over zijn enorme hoeveelheid schrijfwerk.