Margriet de Moor herschreef haar eerder gepubliceerde novelle Op het eerste gezicht en gaf het de titel Slapeloze nacht mee. De Moor weet dat ze uitblinkt in de stilistische afwijking, haar hele werk huivert voor uitgesleten beelden en ook in de nieuwe versie laat ze haar schrijfvondsten ongemoeid.

Isik toont zich zowel een moderne Dickens als een waar vertelbeest: show don’t tell wordt bij hem show and tell.

Het in de literatuur nogal uitgemolken thema liefde maakt van veel romans would-be romans. Maar uiteraard zijn er boeken die het bloed van de Groene-recensenten aan de kook brachten.

Richard de Nooy schrijft over kleine helden wier levens wij doorgaans niet opmerken. ‘Is dit de toekomst van de geëngageerde roman?’

De mensengenezer bevat de klassieke ingrediënten van een coming of age-boek, maar auteur Koen Peeters weet dit gegeven in ‘De mensengenezer’ ver uit te tillen boven de geijkte vorm van dit genre. Literatuur is magie en Peeters is een belangrijke tovenaar.

Vorm en inhoud zijn één in de nieuwe roman van Sytske van Koeveringe. ‘Het is maandag vandaag’, over de depressieve Julia, kenmerkt zich door zinnen die ongelukkig zijn. Ze tintelen niet, ze ratelen maar door in somberheid.

Willem Kloos was een echte Tachtiger: grootheid, icoon, maniak, voorbeeld, schoonheidsaanbidder, jeugdheld, noem maar op. Met hem begon de Nederlandse moderne literatuur.

In De weergekeerde bloem wordt op vermakelijke wijze gereflecteerd op het schrijverschap. ‘Te Gussinklo hield me gevangen, handenwringend las ik door.’

De dichter en zijn wezen, in Nachtschrijver probeert de hoofdpersoon hen te vatten. Nostalgie blijkt onvermijdelijk, maar de poging is indrukwekkend.

Vrolijke wanhoop, zoiets zet Carolina Trujillo ons voor, door een laconieke verteltoon, waarin ze drama ongegeneerd verbindt met humor en rare strapatsen. Je ziet en voelt de schrijfster haar hele roman strijden tegen larmoyante dramatiek, tegen haar tranen, tegen wanhoop en juist dat brengt haar boek naar de top.

De verteller in dit bijzondere debuut introduceert zichzelf in het begin als een ‘je’. ‘Je loopt door het sprookjespark in Parijs.’

De melancholieke blik, de wonderlijke humor, de verbazingwekkende greep op de drie hoofdpersonages. En die fijne, mooie vrouw Ricky. De roman De waren is moeilijk van je af te schudden.

Op dinsdag 14 februari vindt er een literaire filmavond plaats in het kader van de Canon van de boekverfilming: de klassieker The Treasure of the Sierra Madre (1948) van John Huston wordt op grote doek vertoond in het OBA Theater te Amsterdam, met vooraf een discussie & debat over B. Traven, de mysterieuze schrijver van de roman waarop de film gebaseerd is.

Tsjechov schreef in 1889 in een brief aan een beginnende collega toneelschrijver: ‘Je moet niet een geladen geweer op het podium neerzetten als dat niet in het laatste bedrijf afgaat.