Maar wat gebeurt er als een boek of schrijver je zo nieuwsgierig maakt naar een bepaald oord dat je er daadwerkelijk naartoe afreist?

Welk boek deed ons schaterlachen? Welk boek verbaasde ons, dwong respect af, of hielden we angstvallig voor onszelf, om het nu alsnog te noemen? Dit zijn de boeken die de recensenten van De Groene het meest bijbleven.

Welke romans moet je als scholier echt gelezen hebben voordat je je diploma haalt? De medewerkers van Dichters&Denkers geven advies.

Af en toe lees ik een boek waarvan ik denk: was ik daar maar opgekomen.’ Welke uitgaven van het afgelopen jaar bleven de recensenten van De Groene vooral bij?

Ik ben dus de olifant van Toon Tellegen, maar ik probeer dat steeds vaker niet te zijn. Ook al ben ik halverwege in de boom aanbeland, ik schreeuw naar beneden, terwijl alle dieren zwijgend toekijken, dat ik de olifant niet ben.

De bedreven schrijver Zantingh legt in zijn verhalenroman een groot sociaal gevoel aan de dag voor miskende en emotioneel gemankeerde figuren. Toch mist de bundel wat literaire ambitie.

Jan van Aken wilde met de historische roman De ommegang een spannend jeugdboek schrijven. Maar het feit dat hij zich daarbij niet al te veel aantrekt van het historische aspect werkt soms op de lachspieren.

Het nieuwe boek van Oscar van den Boogaard heeft alle ingrediënten van een kitschroman: hofkringen, geheime verhoudingen, kastelen. Maar dankzij de wonderlijke scènes en de verbluffende dialogen is het heerlijk lezen.

Er bestaat geen verlossing. Op dat idee berust het oeuvre van Esther Gerritsen. Maar je kunt er wel naar verlangen en in geloven, zoals de hoofdfiguur in De trooster doet.

Vrolijk word je van de debuutroman De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld, ofschoon het een beklemmend, weerzinwekkend verhaal is. Maar wat een schrijfkracht, wat een beeldverlangen.

Wat moeten we nog met de negentiende-eeuwse openbare figuur Jacob van Lennep? Op z’n minst verbazen we ons over zijn enorme hoeveelheid schrijfwerk.

Tijdens een terroristische aanslag zoeken een man en een vrouw, ze kennen elkaar niet, bescherming bij elkaar onder een terrastafeltje. Wat er daarna gebeurt, wordt door Bert Natter in Ze zullen denken dat wij engelen zijn in een ingehouden stijl beschreven.

Justine le Clercq weet in Krimp haar tamelijk melodramatische verhaalopzet – een vijftienjarig meisje wordt uit huis gezet en belandt in misdaadkringen – een merkwaardige, luchtige en laconieke toon mee te geven.

Martin Michael Driessen zet in zijn roman De pelikaan steeds een ironische blik en schrijfstijl in die de nodige afstand tot zijn personages in stand moeten houden. Een farce is dit boek niet, maar meligheid ligt op de loer.

Zieke vader, verdwenen moeder, open wond, seksuele mislukking, teloorgang. Het valt niet mee op het platteland. Maar het melodrama rammelt wel erg opzichtig aan de deur van de zwartgallige nieuwe roman van Tommy Wieringa.