Nobelprijswinnaar Peter Handke staat een rigide scheiding tussen literatuur en politiek voor. Binnen zijn eigen oeuvre is van een dergelijke scheiding geen sprake.

In het essayistische De schilder die de vrouw verslindt haalt Kamel Daoud het hoge niveau van zijn romans niet. Zijn ongelukkig gekozen vergelijkingen en metaforen maken de beschouwingen soms nodeloos ingewikkeld en gekunsteld.

In een heden waarin de hoop misschien afwezig is, biedt De mythe van Sisyphus enig geloof: dit nutteloze leven is het wél waard om geleefd te worden.