De dagen der aanbidding zijn weer aangebroken. Ere zij de God der Olympiers. Want Pierre de Coubertin heeft gelijk gekregen. De Olympische Spelen zijn een religie geworden. Een burgerlijk-nationalistische godsdienst. Of gaat het gewoon om de Mammon? PRIESTERS MOESTEN ZIJ zijn, zweetovergoten symbolen van een nieuwe, atletische religie. Zo luidde het decreet van Pierre de Coubertin (1863-1937), de stichter van de monderne Olympische Spelen. Het begrip religio atletae was hem in de mond bestorven. In zijn radiotoespraken aan de vooravond van de Olympische Spelen van 1936 zei hij het heel duidelijk: ‘Het primaire en meest wezenlijke kenmerk van de nieuwe Olympische gedachte is haar religieuze karakter.’