We zijn voortdurend bezig onszelf te bedriegen. Een vertekende perceptie van het eigen uiterlijk geldt als gezond.

De badjuffrouw is moeizaam van haar hoge opzichtersstoel geklommen en heeft op het startblok van mijn baan plaatsgenomen. Ik zwem hier voor mijzelf, baantjes zonder doel, toch bekruipt mij onmiddellijk het gevoel dat ik iets fout doe. Het startblok komt steeds dichterbij, hoe langzaam ik ook zwem. Het kan niet lang meer duren of de potige dame dirigeert mij met haar fluitje uit het bad.

Overal wordt gewaarschuwd voor overstekende olifanten. Maar ik ben al een week in Sri Lanka en heb er nog geen een gezien. Wel staan er enorme verkeersborden in de berm met levensgrote foto’s van majestueuze olifanten en daarboven in word-art: Drive slowly, it’s for your own safety.

Je merkt pas dat je tent lek is als het regent. Als alles in je leven voorspoedig gaat, heb je genoeg aan een verwaarloosd dekzeil.

Met de benoeming van Carol Ann Duffy heeft het Verenigd Koninkrijk voor het eerst in 350 jaar een vrouw als Poet Laureate.

Op het internet zijn beelden vogelvrij. Gevonden foto’s worden lustig gedeeld op sociale media, en degene die de foto post, eigent zich daarmee het beeld toe.

In een reclameblok adverteerde het bedrijf PreScan vorige week met de woorden ‘De beste zorg is voorzorg’. Het kon geen toeval zijn, vlak voor het sluitstuk van een verkiezingsstrijd waarin angst voor de toekomst regeerde.

Op 2 februari werd een bijzondere nieuwe kunst- en design-master aan het Sandberg Instituut gepresenteerd. De tweejarige opleiding heet ‘University of the Underground’ en opereert in de ‘verborgen netwerken van Londen en Amsterdam’.

Afgelopen zomer zag ik mijn pilatesdocent fietsen. Hoewel ik haar al jaren ken, verbaasde het me haar in het wild tegen te komen.

Iemand heeft een penis op mijn fietstas getekend. Toen ik bij de stalling aankwam zag ik meteen dat er iets anders was, toch duurde het even voor de boodschap aankwam.

Mijn geliefde verzucht deze grijze januaridagen regelmatig dat hij de winter graag zou overslaan, er zijn ochtenden dat alles erop wijst dat hij inderdaad pas in het voorjaar zijn ogen zal openen. Als (hobby-)imker heb ik gelukkig wel enige ervaring met overwinteraars.

Na meer dan een eeuw sluit de beroemde muziekhandel Broekmans en Van Poppel op de Van Baerlestraat haar deuren.

Kleine kinderen voelen zich tot mij aangetrokken. Zelfs in een overvolle tram weten ze mij er steevast uit te pikken. Dat is altijd zo geweest, of in elk geval sinds ik zelf geen kind meer ben.

Bomen praten met elkaar, en waarschijnlijk ook over ons. Afgelopen zomer las ik daarover in Het verborgen leven van bomen van Peter Wohlleben en sindsdien voel ik me bekeken.