Kan een paard des koetsiers minnares worden? Een verhaal van Manon Uphof, die onlangs debuteerde met de zinderende verhalenbundel ‘Begeerte.’ Het plein voor de toren is rond als een klok en de man en ik vormen de wijzers. Het heeft acht uur geslagen. Ik sta pal voor het academiegebouw en kijk naar de groepjes in en uitlo- pende studenten en naar het clubje skateboarders daarvoor, met hun voeten onder strakke wreefbanden, en hun kleurige arm- en beenbeschermers. Ze cirkelen als zweeptollen over de stenen, komen los van de grond, maar net als ik denk dat ze opstijgen, zetten ze de voorkant van hun plank schrap tegen de opstaande rand van een tegel en komen zo abrupt tot stilstand dat het lijkt alsof ze nooit bewogen hebben. Ondertussen houdt de man zijn blik gericht op de voorbijgangers. Als ze aarzelen en even stilstaan, klopt hij me vriendelijk op de rug, tikt tegen de zijkanten van de koets en schreeuwt (zijn horst gezwollen als een duivekrop), ‘Paarderitjes… paaaarderitjes!’