Het belang van je online presentatie neemt steeds meer toe. Niet alleen merken kijken naar het aantal volgers, ook werkgevers doen dat.

Het internet begon als een wereld zonder leiders, wetten en regels. Inmiddels bewijst datzelfde internet dat de mens niet geneigd is tot het goede.

De verfilming van Neil Strauss’ boek The Dirt kreeg vernietigende recensies. De roep om een moreel oordeel klinkt tegenwoordig wel erg luid.

Om een antwoord te vinden op de vraag waarom het altijd weer vrouwen zijn die de verzorging van kinderen op zich nemen, gaat Nancy Chodorow (1944) te rade bij de psychoanalyse. En legt het pijnpunt bij het oedipuscomplex.

Het product doet er in reclames al lang niet meer toe. Nu gaat het om een betere wereld. Zogenaamd.

Reality-tv en influencers presenteren ons echte levens die niet bestaan. Zolang het een goed verhaal oplevert gaan we erin mee.

Influencers op Instagram hoeven alleen alle stress, vuil en pijn van alledag een beetje buiten beeld te schuiven. Zodat er een wereld overblijft om naar te verlangen.

Wat online wél mag zijn glanzend gladde, steriele lichamen als handelswaar. Wat niet mag zijn lichamen zoals we die allemaal hebben: zwetende en bloedende entiteiten met een ziel erin.

Door internet zouden mensen eindelijk hun eigen smaak gaan ontwikkelen. Het tegendeel is waar. We vreten wat we gevoerd krijgen.

Op het podium van de Universiteit van Amsterdam brak professor Jordan Peterson in tranen uit. Want o, o, o, wat heeft de witte man het tegenwoordig moeilijk.

Een bezoekje aan het Duistere Web lijkt op een bezoekje aan een Gallisch dorp in een woestijn van humorloos correct denken.

De algoritmen van sociale media beantwoorden misschien wel ons diepste verlangen: gezien worden. Onvoorwaardelijk is hun erkenning echter niet.

Hoe weet je of je van iemand houdt? De mier uit Toon Tellegens dierenuniversum weet bijna alles dus ook dit.