Het ik-verhaal is niet voorbehouden aan de romankunst, ook de journalistiek is er inmiddels van vergeven. Maar is dat echt wat het publíek wil?

De tijd is geen grabbelton. Daarom houdt Nicolas Cage niet van YouTube-compilaties met hem in de hoofdrol.

De boodschap van vluchtelingen wordt tegenwoordig door henzelf verteld via persconferenties en sociale media. Maar dan moeten de journalisten die nog wel goed oppikken.

Zou het niet eens fijn zijn om naar een interview te luisteren waarbij de sprekers niet van die soepele praters zijn? Als tegenwicht voor wat we nu op tv zien.

Elk nieuw medium zorgt steeds opnieuw voor een andere beleving van de wereld om ons heen.

Bret Easton Ellis schreef met zijn essay Wit één lang betoog tegen de overgevoelige millennials van nu.

Het belang van je online presentatie neemt steeds meer toe. Niet alleen merken kijken naar het aantal volgers, ook werkgevers doen dat.

Het internet begon als een wereld zonder leiders, wetten en regels. Inmiddels bewijst datzelfde internet dat de mens niet geneigd is tot het goede.

De verfilming van Neil Strauss’ boek The Dirt kreeg vernietigende recensies. De roep om een moreel oordeel klinkt tegenwoordig wel erg luid.

Om een antwoord te vinden op de vraag waarom het altijd weer vrouwen zijn die de verzorging van kinderen op zich nemen, gaat Nancy Chodorow (1944) te rade bij de psychoanalyse. En legt het pijnpunt bij het oedipuscomplex.

Het product doet er in reclames al lang niet meer toe. Nu gaat het om een betere wereld. Zogenaamd.

Reality-tv en influencers presenteren ons echte levens die niet bestaan. Zolang het een goed verhaal oplevert gaan we erin mee.

Influencers op Instagram hoeven alleen alle stress, vuil en pijn van alledag een beetje buiten beeld te schuiven. Zodat er een wereld overblijft om naar te verlangen.

Wat online wél mag zijn glanzend gladde, steriele lichamen als handelswaar. Wat niet mag zijn lichamen zoals we die allemaal hebben: zwetende en bloedende entiteiten met een ziel erin.