Het ontwerp van Libeskind voor het Holocaust Namenmonument in Amsterdam heeft iets wrangs. Ruim 102.000 omgebrachte mensen worden teruggebracht tot een bouwsteentje in een megalomaan project, en ondanks de grootte van het bouwwerk is het hopeloos ontoereikend. Hoever reikt het herinneren?

De protesten in Iraanse steden afgelopen maand, waarbij de politie en de Revolutionaire Garde hardhandig ingrepen, lijken op die in Chili. Maar wat in Iran precies gebeurde, is onduidelijk doordat het internet werd afgesloten.

Sinds de machtsovername van Khomeini in 1979 dragen Iraanse vrouwen verplicht de hijab en ondergaan zij andere vormen van sekse-apartheid. Tegelijkertijd traden zij de afgelopen decennia in groten getale toe tot arbeidsmarkt en universiteit.

Vier decennia na de omwenteling van 1979 leeft onder veel Iraniërs wederom grote onvrede met het regime. Vooralsnog houden gebrek aan georganiseerd protest en dreigende repressie een nieuwe revolutie echter tegen.

Marja Vuijsje ziet in de boeken die de feministische generatie veertig jaar na dato in dozen op straat zet dezelfde potloodstrepen en uitroeptekens als die zij zelf destijds aanbracht. Over deze opruimwoede schreef ze Oude dozen, een echo uit geëngageerde tijden.

Terwijl alles om hen heen beter en vrijer en leuker leek te worden, werden vrouwen in de jaren zestig nog steeds niet gezien als zelfstandige personen met eigen ambities. Maar toen publiceerde Joke Smit Het onbehagen bij de vrouw…

Het idee heeft postgevat dat het mokkende deel der natie een grote meerderheid vormt. Maar tegenover de bozen met illusies over terugkeer naar het Nederland van 1950 staan veel meer landgenoten die begrijpen dat we het moeten doen met wie hier is geboren en wie zich hier heeft genesteld.