Boris mag de Brexit doen. Misschien is er geen betere om deze tragedie, die families en vriendschappen heeft verscheurd, business heeft verpulverd, tegoeden heeft doen verdampen en tekorten stuwt, nog enigszins te relativeren.

Voor Europa draaien deze Amerikaanse verkiezingen om een oude vraag: is er een plan? Niet in Washington, maar in Brussel.

De pandemie maakt duidelijk dat er een radicale herwaardering en emancipatie van plaatsgebonden, regionaal en lokaal, beleid nodig is om uitdagingen aan te kunnen.

Bolkesteins dagboek heeft nauwelijks aan actualiteitswaarde ingeboet. Zijn onmachtige woede over de opschorting van de Europese regels voor begrotingsdiscipline is nog onverminderd springlevend in dit land.

Dit Duits-Russisch energieproject is onherroepelijk ook geopolitiek. Het is de ultieme sanctie tegen Rusland.

Demonstranten in Boedapest, Warschau, Kiev, Bratislava, Praag, Sofia, en de ‘sardientjes’ op de Italiaanse pleinen stopten met slaapwandelen. De vrije samenleving, scanderen zij, mogen we niet langer verloochenen.

De recente virtuele EU-top, de eerste grote clash tussen de verschillende kampen als het gaat om de vormgeving van het herstelfonds en de begroting, stak de ‘gematigde’ toon van Mark Rutte af tegen de daadkracht van Angela Merkel.

Je geeft landen die al diep in de schulden zitten ‘stenen in plaats van brood’ als je ze nieuwe leningen aanbiedt, verdedigde Schäuble het initiatief voor een coronaherstelfonds. De poseurs der gestrengheid waren met stomheid geslagen.

Weinig zo schaars in de politiek als ideeën, weinig zo overvloedig als stevige reacties. Zelf denken en een idee uitwerken is nu eenmaal zoveel moeilijker dan zeggen wat je niet wil.

Sinds de publicatie van een vreemd zinderende liefdesbrief vorige week, blijkt dat Europese solidariteit alleen kan doorgaan indien er een nieuw Europees verdrag komt.

De president heeft zijn landgenoten iets te bewijzen: dat hij niet van Noord-Europa is. Dat lukt slecht. De Fransen geloven hem niet.

Met de coronacrisis is de crisis in het onderling vertrouwen van de eurolanden vol in het licht komen te staan. Eerlijkheid over de geschiedenis van de muntunie kan het begin zijn van de oplossing.

Hoe kunnen we de open samenlevingen van de eurozone bij elkaar en fit houden, zonder de dwingende eenvormigheid van een politieke unie?

In het aloude conflict tussen (individuele) veiligheid en (sociale) samenwerking prevaleert weer vaker het eerste, en de kortetermijnbevrediging die dat in de hand werkt.

Het schuilgedrag van de EU-lidstaten leidt tot een steeds wredere werkelijkheid. En hoe langer dit schuilen doorgaat, hoe kwetsbaarder ook de binnenwereld van de lidstaten en hun eigen, nationale burgerschap zal worden.