Een boottocht over de Rijn en een ‘Europese’ rouwplechtigheid in Straatsburg. Via zijn testament geeft Helmut Kohl de Europese integratie en de Frans-Duitse samenwerking nog een laatste en indringende impuls.

Anders dan het gros van de analyses verkondigt, is de Brexit calculatie noch strategie – ze is escapisme. Een blik op de Europese geschiedenis toont het gevaar daarvan.

De Europese omstandigheden dwongen Donald Trump afgelopen vrijdag tot een kleine maar venijnige oefening in bescheidenheid. Het oude continent, doortrokken van ‘de cadans en de sequentie van de voetganger’, is niet zijn terrein.

‘Whatever it takes – and believe me it will be enough.’ Met een toverformule bezwoer ECB-president Mario Draghi de eurocrisis. De betovering is uitgewerkt.

Zowel Macron als Le Pen breekt met de traditionele Europa-politiek van Frankrijk. Voor beiden is Europa niet langer enkel een middel, het maakt deel uit van een visie.

‘De idee, de mythe, de liefde’, de aankomende Franse president moet meer bieden dan effectief beleid – de huidige populariteit van pragmaticus Hollande toont zoveel.

De fluisteraar van Europa, Romano Prodi, voorspelt een crisis in de Europese Commissie. En Prodi onderschatten is onverstandig.

Er zijn momenten waarop je nergens heen hoeft om je een vreemde te voelen. Het zal een gevoel zijn dat verschillende Nederlanders sinds de verkiezingscampagne bekruipt: vervreemding. Misschien is die groep wel groter en meer divers dan ooit.

De toekomst van de Europese munt vraagt om meer dan reactie. De eurozone is het voorlopige sluitstuk, en zit vol met de krakkemikkige en fraaie elementen die horen bij aanpassing onder druk.

Het is tijd voor West-Europa om te ontwaken uit haar surrealistische rust. Politici moeten de moed opbrengen voor het echte politieke handwerk.

De artikel-50-brief van Theresa May laat nog op zich wachten. Intussen splijt Brexit de oudste democratie van modern Europa. De Brexit-centrifuge slingert de Britse samenleving uiteen. Scheidslijnen verharden.

Het is winter in Aleppo. Dat is al lang zo. Toch is het nu anders.

Na het Brexit-referendum zal de Britse onvrede over de EU niet verdwenen zijn. Europa beseft onvoldoende dat de Britse rusteloosheid een vormende kracht is in de geschiedenis van de EU. En dat zal blijven.

Het openlijke pleidooi van Wolfgang Schäuble voor een tijdelijke Grexit is een historische gebeurtenis. De Duitse minister van Financiën wil redden wat al lang niet meer bestaat: West-Europa. Daar is hij al twintig jaar mee bezig.