IK MEENDE er in de afgelopen jaren wel een min of meer bevredigende verklaring voor gevonden te hebben: voor al die opgewonden mannen en vrouwen op het Rode Plein, in demonstratieve optocht bijeen, met rode vlaggen en rode anjers, met de portretten van Lenin en Stalin tegen de borst geklemd. Ik dacht hun woedende roep om het herstel van de oude Sovjet-orde wel te begrijpen. Boze, oude mensen die de nieuwe tijd niet aankunnen. Verstokte communisten. Gekrenkt in hun eer, hun waardigheid en hun idealen. Bang voor het verlies van privileges. Conservatieve, ondemocratische, foute mensen. Net zo fout als hun vormeloos gebreide mutsen, antimodieuze brilmonturen en nep-leren jasjes.