In de opera van componist Ben Frost zien we een aantal versies van een waargebeurd drama, de moord op klaarlichte dag op Halit Yozgat in zijn eigen, volle internetcafé.

De opera van de Franse componist Pascal Dusapin is niet een tragedie van het kwaad, maar van de wanhoop van ongelukkige mensen.

De kaskraker van Giuseppe Verdi was bijna vijftig jaar lang niet te zien en te horen bij De Nationale Opera. Onder Homoki krijgt het familiedrama een wat vreemde setting.

In Rodelinda zien we de gebeurtenissen door de verbijsterde ogen van het jonge zoontje Flavio, normaal een korte, zwijgende rol. Hier is hij steeds aanwezig op het toneel, ziet en hoort alles en probeert tevergeefs in te grijpen. Fenomenaal gespeeld.

De voorstelling biedt geen spektakel. Wel brengt Nuyens haar verhaal over de vele gesprekken met Jan Pronk helder, overtuigend en met onderdrukte humor.

Regisseur Jorinde Keesmaat van Opera Zuid wil het verhaal van de kant van de vrouwen bekijken en de vrouwenrollen ontdoen van hun stereotiepe karakter.

De makers van De Toneelmakerij vertellen met humor het verhaal van een arme, gedscrimineerde bevolkingsgroep door de ogen van een zestienjarig meisje. Doordringend en verrassend.

Pagliacci en Il tabarro tonen de klassieke opera-intrige: bariton zorgt dat tenor en sopraan elkaar niet kunnen krijgen. En dit alles met op de achtergrond het echte Zuid-Friese landschap.

Je krijgt bij de opvoering van Amadeus door Het Nationale Theater en Opera2day medelijden met Mozart, maar nog meer met Salieri. King Lear door Holland Opera is drastisch en zinvol bewerkt: personages en nevenintriges werden geschrapt met een gloednieuwe opera als gevolg.

Simon McBurney legt kleine maar sterke accenten in Tsjechovs De kersentuin maar Pelléas et Mélisandre in het Concertgebouw valt tegen.

In het werk van Faustin Linyekula en Michel van der Aa wanen we ons in Congo en gaan we naar een soort Wonderland. William Kentridge komt zelf naar Frascati: hij loopt virtueel door het theater.

Aus Licht van Karlheinz Stockhausen laat je enigszins ademloos achter en The Head & The Load, een meesterwerk van William Kentridge, is een enorm en enorm verwarrend schouwspel. De gemene deler? Oorlog.

In Turan Dokht wordt de Chinese prinses uit de beroemde opera van Puccini teruggebracht naar haar bron: het oorspronkelijke Perzische gedicht van de dichter Nizami Ganjavi uit de twaalfde eeuw.

Regisseur Christof Loy wist de scherpe tegenstellingen uit Wagner’s Tannhäuser. Elizabeth en Venus zijn hier geen tegengestelde personen, maar beiden droevige en verlaten vrouwen.

De grote lijnen in de nieuwe opera van de Amerikaanse componist John Adams en librettist en regisseur Peter Sellars zijn overduidelijk. Het decor is ingenieus, de kostuums fraai. Maar het verhaal is soms lastig te volgen.