De makers van De Toneelmakerij vertellen met humor het verhaal van een arme, gedscrimineerde bevolkingsgroep door de ogen van een zestienjarig meisje. Doordringend en verrassend.

Pagliacci en Il tabarro tonen de klassieke opera-intrige: bariton zorgt dat tenor en sopraan elkaar niet kunnen krijgen. En dit alles met op de achtergrond het echte Zuid-Friese landschap.

Je krijgt bij de opvoering van Amadeus door Het Nationale Theater en Opera2day medelijden met Mozart, maar nog meer met Salieri. King Lear door Holland Opera is drastisch en zinvol bewerkt: personages en nevenintriges werden geschrapt met een gloednieuwe opera als gevolg.

Simon McBurney legt kleine maar sterke accenten in Tsjechovs De kersentuin maar Pelléas et Mélisandre in het Concertgebouw valt tegen.

In het werk van Faustin Linyekula en Michel van der Aa wanen we ons in Congo en gaan we naar een soort Wonderland. William Kentridge komt zelf naar Frascati: hij loopt virtueel door het theater.

Aus Licht van Karlheinz Stockhausen laat je enigszins ademloos achter en The Head & The Load, een meesterwerk van William Kentridge, is een enorm en enorm verwarrend schouwspel. De gemene deler? Oorlog.

In Turan Dokht wordt de Chinese prinses uit de beroemde opera van Puccini teruggebracht naar haar bron: het oorspronkelijke Perzische gedicht van de dichter Nizami Ganjavi uit de twaalfde eeuw.

Regisseur Christof Loy wist de scherpe tegenstellingen uit Wagner’s Tannhäuser. Elizabeth en Venus zijn hier geen tegengestelde personen, maar beiden droevige en verlaten vrouwen.

De grote lijnen in de nieuwe opera van de Amerikaanse componist John Adams en librettist en regisseur Peter Sellars zijn overduidelijk. Het decor is ingenieus, de kostuums fraai. Maar het verhaal is soms lastig te volgen.

Het Haagse gezelschap Opera2Day en de Nederlandse Bachvereniging creëerden een overweldigende opera over verleiding, verraad en liefde. Met muziek van Vivaldi en gebaseerd op Laclos’ scandaleuze brievenroman Les liaisons dangereuses.

Rossini’s opera speelt in een woelige tijd, vlak voor de Franse Revolutie. En dat heeft regisseur Lotte de Beer flink geaccentueerd.

Door de hyperrealistische benadering van regisseur Katie Mitchell voel je mee met de zangers. Maar vooral ook door Janáčeks muziek, prachtig uitgevoerd door het Nederlands Philharmonisch Orkest.

Een ratjetoe van stijlen, seksistische en racistische elementen maakt het regisseren van Die Zauberflöte ingewikkeld. McBurney lost het op originele wijze op en dirigent Antonello Manacorda haalt het beste uit de musici.

Personages uit Die Zauberflöte zijn geschrapt, scènes omgegooid en koormuziek is ingevoegd in deze geslaagde productie van regisseur Joke Hoolboom en dirigent Niek Idelenburg. Het komt de duidelijkheid ten goede en verdiept.