Carnavaleske provocaties zijn een effectief middel om kritiek te leveren op de samenleving. Deze narrentechnieken zijn al eeuwenoud, en niet alleen voorbehouden aan linkse protestbewegingen. Ook GeenStijl is er goed in.

Niet-populistische politieke partijen moeten de standpunten van de populisten in gematigde vorm overnemen, stellen Mark Bovens en Anchrit Wille in Diplomademocratie. Waarom zouden ze?

Of het nu gaat om het rechtspopulisme, om de Arabische volksopstanden, of de betogers die zich tegen Wall Street en het crisismanagement keren: het vindt plaats in naam van het volk. Dat is terug van weggeweest.

Vroegere protestbewegingen wilden ‘de verbeelding aan de macht!’ Vandaag zijn het rechtspopulistische bewegingen - zoals de PVV, de Lega Nord in Italië, of de Tea Party-beweging in de VS - die de verbeelding gebruiken om de status-quo te bestrijden.

Geert Wilders lijkt wel in de leer te zijn geweest bij de Italiaanse marxist Antonio Gramsci. Anders dan zijn tegenstanders bedrijft hij Politiek. Niet door te luisteren naar het volk, maar door een versie van ‘de gewone man’ en het ‘gezonde verstand’ te creëren die het best aansluit bij zijn programma.

Het getouwtrek over ons nationale zelfbeeld past in een eeuwenoude traditie die gekoesterd zou moeten worden.

Was de onderklasse in de jaren ’80 nog vooral slachtoffer van economische omstandigheden, nu is het de cultuur van de onderklasse die als oorzaak van alle problemen wordt gezien. Met als gevolg: de terugkeer van de moraliserende overheid.

Bankiers en bonussen roepen steeds meer de volkswoede op. Kan die boosheid tot iets goed leiden?

Geert Wilders wordt vervolgd wegens haat zaaien, maar hij deed niet meer dan het debat herdefiniëren in termen van vrienden en vijanden. Geheel in de geest van de omstreden Duitse rechtsgeleerde Carl Schmitt, de lieveling van nieuw rechts.