Wie stottert, wordt niet per se automonteur of garnalenpeller. Vier stotteraars die beroepssprekers zijn geworden, filosoferen over het lijden van vroeger en over hun drang totr publiekelijk spreken. ‘Toen ik eenmaal achter die microfoon stond, wist ik: dit is mijn kick!’ ALLE VIER HEBBEN ze een uitgesproken, zeer eigen stemgeluid. De theatermaker en radio-columnist Ab Gietelink (36) praat snel, luid en agressief, zijn woorden soms met driftige armbewegingen uit zijn mond forcerend. Literatuurwetenschapster en lectrice Maaike Meyer (46) vertelt heel rustig en zacht in vloeiende zinnen, die soms onder wild ooggeknipper even blijven steken. Talkshow-presentator Jan Lenferink (47) laat zijn stem rijzen en dalen, terwijl hij zijn woordenstroom met continue uitwijdingen en aanvullingen op gang houdt. De zangleraar en operadirigent Winfried Maczewsky (54) is een bedachtzame formuleerder van volzinnen, die hij langzaam worstelend met grote klankvariatie uitspreekt. Allemaal hebben ze een ander idee over wat stotteren precies is. Zoveel stotteraars, zoveel theorieen.