Zuster Lucille Nauta staarde in het vlammetje van de kaars die op hun tafeltje stond. Haar gezicht was uitdrukkingsloos, als een masker. Ietwat duizelig wachtte David op haar antwoord. Het bonzen van zijn hart overstemde het beschaafde lawaai van het restaurant.

Zuster Nauta keek op. Haar ogen waren groen als de zee, en ondoorgrondelijk. Ze herkende hem niet, zag David. ‘Zegt u het maar’, zei ze koel.

‘Bent u wakker?’ vroeg een stem. Met moeite maakte David zich los uit een koortsachtige droom over inktvissen. De dokter stond bij zijn bed. ‘De operatie is prima verlopen’, zei ze zakelijk, ‘maar uw Hb is erg laag. We willen u een bloedtransfusie geven, zodra de koorts is gezakt.’

Vreemde stemmen gonsden door elkaar. David kon er geen touw aan vastknopen. Moeizaam opende hij de ogen. Hij lag op zijn rug. Boven hem schoven tl-buizen in een rustig tempo voorbij. ‘Wat is er aan de hand?’ mompelde hij, terwijl hij overeind probeerde te komen. Dat ging niet. Hij lag helemaal vastgesnoerd in koele, rubberachtige stof. Op een brancard, wist hij plotseling, terwijl hij hijgde van uitputting. Een verpleger liep naast het rijdende bed met in zijn hand een doorzichtige zak met vloeistof, waaraan een dun buisje hing.

Verlamd zag David hoe Lucille Nauta dichterbij kwam. Het geluid van haar hoge hakken kreeg een dramatische galm in de hal van het ziekenhuis. Ze had een donkergrijze, getailleerde jas om haar schouders geslagen, over haar uniform heen. Op haar gezicht lag die vreemde, bevroren uitdrukking waar David zo voor viel. Alsof zich achter dat marmeren voorhoofd een zinnelijke, prikkelende wereld bevond die door een ijzeren wil werd bestuurd. Haar wil. David snakte ernaar om zich daaraan over te geven. Om al haar eisen en verlangens in te willigen. Om de duistere gebieden van zijn eigen geest te betreden… met haar.

‘Ja, nee… dat wil zeggen…’ David zweeg. Het meisje achter de balie keek steeds wantrouwender. Hoe kon hij zo'n kind vertellen dat hij een afspraakje wilde maken met een van haar collega’s? Vaag rook hij een fris, onschuldig parfum dat vreemd afstak bij de verbeten ziekenhuisgeur die hen omringde. Wanhoop en twijfel sloegen toe. Zuster Nauta was er niet. Had het lot - zijn noodlot - niet gewoon bepaald dat zijn verlangen onvervuld zou blijven? Waarom zou hij haar dan blijven zoeken?

Met veel misbaar ging de tram de bocht door; David moest zich vastgrijpen om niet van zijn bankje te vallen. Er waren nog maar weinig passagiers op deze zondagochtend. De meeste mensen keken zwijgend en nors voor zich uit.

Die zondag zat David vroeg aan het ontbijt. Boven het grachtenwater hing een lichte mist, en het krijsen van de meeuwen maakte hem weemoedig. Hij at met lange tanden. De croissant was twee dagen oud. Als een berg zag hij op tegen de uitvoering van het besluit dat hij ‘s nachts had genomen. 'Rosenbach’, dacht hij, ‘je bent een idioot.’ Hij mocht zichzelf graag zien als een taaie, onverschrokken journalist (ooit had hij zelfs twee uur lang met een bankovervaller van gedachten gewisseld).

Midden in de nacht schrok David wakker uit een droom. Een tijger was uit een kooi losgebroken en achtervolgde hem geruisloos door een vreemd landhuis. Gejaagd probeerde hij alle deuren en ramen te sluiten, maar hij wist dat het hopeloos was. Angst verlamde hem. Hij ontwaakte met bonzend hart. Terwijl zijn ogen wenden aan de vertrouwde lichtvlekken van de straatlantaarns, werd hij kalmer. Het was maar een droom. Rillend trok hij het dekbed over zich heen, dat naar de grond was gegleden.

Op de tv vulde het buisje van de injectiespuit zich langzaam met bloed. De naald - die in close-up reusachtig leek - werd uit de bleke huid van de patient getrokken. Uit de ader sijpelden een paar rode druppeltjes.

Zaterdagochtend. Stralend weer. David Q. Rosenbach werd wakker in zijn eigen bed - alleen - en voor het eerst in dagen voelde hij zich een beetje opgewekt. Stofdeeltjes dansten vrolijk in de zon. Maar toch was er iets. Vaag wist hij dat dit een dag vol akelige verplichtingen zou worden. Waarom ook alweer? David probeerde weg te zinken in een aangename droom. Toen rinkelde de telefoon.

Eigenlijk was David behoorlijk geschrokken. Aad, zijn beste vriend, werd vader! Dat kwam wel erg dichtbij. Hij had een dronk uitgebracht op de kleine brulboei - en op aanstaande moeder Chantal - maar van harte ging het niet. Zou hun vriendschap bestand zijn tegen luiers en flesjes?

Die avond om tien uur was zijn kater verdwenen. Hij voelde zich zelfs merkwaardig goed. Hij kreeg zowaar last van creatieve aandrang. Maar goed ook. Morgen moest hij weer een column schrijven. Jammer dat zijn stukjes altijd op zo'n onopvallende plaats stonden. Stiekem hoopte hij nog altijd dat de naam ‘David Q. Rosenbach’ ooit op aller lippen zou branden. Misschien moest hij eens een rel veroorzaken. Beschuldigd worden van racisme, zionisme of seksisme.

Wat gebeurde er? David voelde de grond onder zijn voeten wegzinken. Om hem heen begon de discotheek te draaien. Nuchter was hij allang niet meer, maar dat was het probleem niet. Janine! Janine was uit zijn armen gerukt door een uitgesproken homojongen die haar nu stond te zoenen! En waarom reageerde ze op de naam Johan? O mijn God.