Emile Zola beschrijft in Nana (1880) de courtisane als de grootste angst en obsessie van de negentiende-eeuwse Fransman, als de ultieme Ander. Tegelijkertijd laat hij zien dat ‘dé Ik’ en ‘dé Ander’ constructies zijn die ontstaan op het moment dat het verschil tussen het eigene en het andere juist vervaagt of wordt ondermijnd. Dit idee is weer actueel nu Franse schrijvers als Éric Zemmour de ‘zelfmoord’ van de Franse identiteit uitroepen en Michel Houellebecq de mogelijkheden van een islamitische samenleving onderzoekt.

Afgelopen mei verscheen Swanns kant op, de nieuwe vertaling van het eerste deel van Marcel Prousts À la recherche du temps perdu (1919). De vertalers, Martin de Haan en Rokus Hofstede, leggen het accent op hoe zij Proust zien: als een echte modernist die radicaal breekt met de negentiende-eeuwse literaire tradities van het realisme en het naturalisme.

‘De jaren zestig zijn hip op dit moment. Je ziet het terug in de designwereld, maar vooral in de mode. Op een gegeven moment dachten we: daar gaan we iets mee doen,’ zegt Zippora Elders (1986), de curator van de tentoonstelling Swinging Sixties London, die van 12 juni tot en met 2 september te zien is in het Foam.

Gisteren ging de tweede Shakespeare-trilogie ‘Kings of war’ van Ivo van Hove in première in Amsterdam, een viereneenhalf uur durende theatermarathon over drie koningen in tijden van oorlog en crisis. Aanleiding om Van Hove te vragen naar de vijf leiders die hem inspireerden voor het maken van deze voorstelling.