Nederland viert deze maand dat het tweehonderd jaar geleden de slavenhandel afschafte. Toch leven wereldwijd dertig miljoen mensen nog geknecht. In Mauritanië doet een ex-slaaf mee aan de presidentsverkiezingen, met gevaar voor eigen leven.

Over Afrika wordt in het Westen in steeds optimistischer tonen bericht. Maar is onze fascinatie voor de ontwikkeling van Afrika niet een gevolg van een diep in ons verankerd beeld van Afrika als het ‘hopeloze continent’?

Het is een taboe, maar veel ouders hebben onder hun kinderen wel degelijk één favoriet. Kinderen prikken die signalen haarfijn op. Het kan leiden tot problemen op latere leeftijd. En niet alleen bij de minder geliefden.

De wereldwijde energiemarkt is in de ban van schaliegas, een relatief nieuw te winnen fossiele brandstof. Amerika is enthousiast en hoopt op een gas-boom, Rusland noemt het de nieuwste economische zeepbel. Nederland twijfelt.

In 1960 was er nog maar één miljoenenstad in Afrika, nu zijn er tientallen. De urbanisatie gaat te snel, de bevolking groeit in recordtempo. Naar verhouding is Mali dichter bevolkt dan Nederland. Waar moeten al die nieuwe mensen werken?