De problematische actualiteit ontbreekt allerminst op het Filmfestival van Venetië, maar in de meeste films staat toch de liefde centraal. Zoals in Cherchez Hortense, La citta ideale en Betrayal.

Too Far, Too Close in Antwerpen laat zien hoe de Belgische regisseuse Chantal Akerman zichzelf in de jaren negentig opnieuw uitvond. Vanuit claustrofobische kamers trok ze de straat op.

In Le Havre, de nieuwste film van de Fin Aki Kaurismäki, staan net als in zijn eerdere werk de losers centraal, de mensen die altijd de klappen krijgen en in wier leven het al snel feest is, want er valt weinig te verwachten.

FILM is bedoeld als een ode aan álle op celluloid vastgelegde beelden die straks niet meer gemaakt kunnen worden. Het analoge beeld is veel indringender dan de uit pixels opgebouwde digitale beelden.

Fotografie én beeldende kunst zijn op hun best als ze een eigen wereld scheppen, met plaats voor het sublieme, voor ironie en ernst. Een verslag van het filmfestival en de Biënnale in Venetië.

Een lang weekend bij het International Film Festival Rotterdam geeft een duidelijk beeld van hoe de vlag erbij hangt in de filmwereld. Er is ellende, er is nog meer ellende. Gloort er ook nog ergens hoop en liefde op het witte doek?

In de nieuwe liefdesfilm zijn de vrouwelijke hoofdpersonen niet zo snel meer gelukkig te krijgen. Een man, een baan, een paar kinderen: niets kan een goed klaargemaakt bordje spaghetti onderuithalen.

The Last Station, over de laatste dagen van het leven en het huwelijk van Tolstoj, is een film voor leesbrillen, geen 3D-kijkers.

Het Nederlandse binnenhuis is een comfortabel bekleed universum geworden, een cocon voor de mens. Alle scherpe randjes zijn verdwenen, de rust wordt zelden nog verstoord. Dit is geen cocoonen meer, dit is zwachtelen.