Het nieuwe boek van Joan Didion lijkt nog het meest op een literaire road trip met Didion als onze verslaggever, met haar gebruikelijke tics en obsessies: angst voor slangen, een chronisch wantrouwen in de medemens, een beklemming die elke observatie omsluit.

Met hartverscheurende nauwkeurigheid tekent Mohsin Hamid wat vluchtelingen als Saeed en Nadia allemaal achterlaten en hoe ze dat verlies altijd zullen meenemen.

A Farewell to Arms is een drieledig vuurwerk: van de Eerste Wereldoorlog, van de liefde en van de stijl. Die luide stilte als één keer ‘the’ ontbreekt…

Drie miljoen dollar betaalde uitgeverij Random House voor drie boeken van Emma Cline (1989). Althans, dat zijn de geruchten in de New Yorkse uitgeefwereld. Het lijkt de nieuwe aanpak van een branche die al enige tijd worstelt met relevantie uitstralen en aandacht genereren – een buzz creëren rondom een boek door er een groot bedrag voor te betalen. It takes money to make money luidt het oude adagium.

Colm Tóibín staat in de traditie van James Joyce, John McGahern en Anne Enright: chroniqueurs van lokaal Ierland. Met weduwe Nora als getuige. Van een leven dat anders is.

Nog voordat Garth Risk Hallberg zijn bijna duizend pagina’s tellende debuutroman City on Fire publiceerde, in het Nederlands verschenen als Stad in brand, verkocht hij de rechten voor een tv-serie, en kreeg hij van zijn uitgeverij een voorschot van twee miljoen dollar. In die volgorde.

Op de voorkant van de Amerikaanse uitgave van Lynx, een verzameling korte verhalen van Rebecca Lee (1967), staat een tekening van een lynx, met wat lijkt op een avondhandschoen tussen zijn tanden. Erboven staat een blurb van de Amerikaanse schrijver Ben Fountain: ‘Nothing short of brilliant’.

Hoewel Colin Barrett en Kevin Barry beiden typisch Ierse auteurs zijn, beschrijven ze een ander Ierland. Het Ierland van de achterblijvers, en het Ierland van de vertrekkers.

Politiek, popcultuur, werk: het interesseert James Salter niet. Het gaat hem, ook weer in Lichtjaren, om de heldhaftigheid in ons eigen, kleine bestaan. Om onverschrokken te zijn en het gewone te overstijgen.

Ze stond tussen de rokers, te roken. Ze droeg een spijkerbroek, een rode jas (een donsjas, de mode van dat jaar) en rode schoenen. Hoe dan ook, ik zag haar, ze rookte zoals alleen meisjes kunnen roken, en ik wist het: dat is ’r.