De mondkapjescouture. De Jehova’s getuigen met megafoons. De vreemde hype van die clownsschoenen met neuzen van anderhalve meter. Je zal die latere historicus maar zijn.

Ik probeer nergens een mening over te vormen. Dat valt niet mee. We zijn betekenis afvurende entiteiten, alles willen we overdekken met betekenis.

Ik had hem als geloofsgenoot kunnen beschouwen, als bondgenoot zelfs, maar hij zei het op zo’n zelfverzekerde toon dat ik hoopte dat het hiernamaals wel in hém geloofde en hem te zijner tijd alle hoeken van de eeuwigheid zou laten zien.

Alles zwijgt maar om ons heen. We kunnen sprekende mondjes monteren in alles wat ons omringt, maar zolang we de teksten zelf moeten verzinnen is het vals spel.

Pas als het te laat is, als ze ingesloten is, zal de ruimte zich afvragen wat er is gebeurd. Beton, wanden, muren, buizen, leidingen, tegels, een toiletrolhouder – ze kan geen kant meer op, hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Schrijver Rob van Essen, zelf afvallige, bezoekt in Utrecht de expositie Bij ons in de Biblebelt. Al bij het aanzien van de vriendelijke oma op het affiche vertrouwt hij het zaakje niet.

‘Aardige jongens zijn niet doortastend, geen doeners, dat maakt ze sympathiek, zonder dreiging. Daarom is het zo gemakkelijk identificeren met de titaantjes.’