Alweer tien jaar geleden opende Maximaal frontaal zijn aanval op de Nederlandse poëzie, die tot verstilde figuurzagerij was verworden. Boze, jonge schrijvers als Arthur Lava, K. Michel en Pieter Boskma lieten een nieuw geluid horen: hard realistisch, euforisch en soms ronduit banaal. Dat laatste is misschien de reden waarom nooit meer iets van Maximaal is vernomen. De revolutie at haar eigen kinderen op.