Twee figuranten waren zelf vluchtelingen. Vijftien jaar oud en dan een heel continent door reizen en ‘soms rennen voor de honden’. Toen ik vijftien was speelde ik mijn gameboy stuk en kuste ik mijn eerste verkering.

De Tocht van Sadettin en zijn zoontje zit er op, tijd om te beginnen met de repetities.

Voor ons strekt de zee zich uit, voor ons, onzichtbaar in de verte moeten Sardinië en Sicilië liggen en daar achter, nog verder weg, de Noord-Afrikaanse kust. Adam klampt zich aan me vast. ‘Je laat me niet los hè?’ ‘Nee hoor.’ En dan, terwijl hij me nog steviger omarmt: ‘Echt niet hè, baba?’ ‘Echt niet. Nooit.’

We bevinden ons op de Route du Soleil. De meeste auto’s die naar het zuiden rijden hebben Nederlandse, Belgische en Franse nummerplaten. Een exodus van vakantiegangers. ‘Kruisvaarders – nee – pelgrims van de 21ste eeuw!’

‘Ga je mee naar binnen?’ vraag ik en wijs naar de kathedraal recht tegenover het standbeeld. ‘Is dat een kasteel?’ ‘Een kathedraal.’ Hij knikt. ‘Ja, een kattenkasteel.’

‘Is dit Frankrijk?’ vraagt mijn zoontje. Hij zit in zijn kinderstoeltje naast me in de auto (airbag uit) en heeft zijn Cars-zonnebril op. We rijden net de IJtunnel in.

Morgen vertrekken mijn zoon van drie jaar oud en ik op kruistocht. Op Kinderkruistocht, welteverstaan: met zijn tweetjes reizen we de route na van de Kinderkruistocht die in het jaar 1212 plaatsvond.