De ander versus de ander, de Bijlmer versus de rest van Amsterdam, het sovjetideaal versus the real life, de zwarte versus de witte school… Sana Valiulina – uit Oost-Europa met een moeilijk te definiëren identiteit – blijft integreren en het mysterie van de ander ontrafelen.

Hoe kun je schrijven in een vreemde taal als je moedertaal zo verbonden is met je identiteit? Voor de Tataars/Ests/Russisch/Nederlandse schrijfster Sana Valiulina is het een volstrekt natuurlijke keuze.

De sovjets zagen niets in Malevich. Zijn pure esthetiek zou het volk maar op ideeën brengen. Vandaag de dag heeft hij nog niets aan overweldigende zeggingskracht ingeboet.

In het Rusland van Vladimir Poetin – die op 8 april Nederland komt bezoeken – is de nieuwe mens opgestaan. Een tsjekist mag stelen, liegen, molesteren en moorden, zolang hij maar aan één ding trouw blijft: de heilige zaak van de revolutie.

14 oktober 2009 - Sana Valiulina verruilde twintig jaar geleden de Sovjet-Unie voor Nederland en vond de ideale samenleving: wederzijds vertrouwen tussen de vriendelijke staat en de tevreden burger. Maar… ‘Wat is er toch met de burger aan de hand? Waar is zijn veel geroemde tolerantie gebleven?’