Een onmisbare voorziening voor de armlastigen van toen en nu. Hoewel, armlastig? Tijdens de Golfoorlog beleende een sjeik er zijn sieraden. Hij ging met 1,4 miljoen de deur uit. Hoe rijk is de lommerd, hoe arm haar klanten? Met dank aan Frans Smits die inzage verleende in zijn dissertatie over de sociale geschiedenis van Amsterdam rond de eeuwwisseling. ‘BLOEDHOND, gierigaard! Tiran!/ Pandjesbaas! Duiv'lenaas!/ Wees gevloekt door d'armen drommel,/ Die bij u heeft staan zijn rommel;/ Hulp van ’t walletje in de sloot!/ Wees gevloekt tot aan uw dood.’ Met deze en nog veel meer woorden van gelijke strekking fulmineerde publicist Gerh. Thom. Mohrman in 1854 tegen de rentetarieven van de gemeentelijke Bank van Lening. Terwijl die een schijntje waren vergeleken met de tarieven die particuliere woekeraars hanteerden.

‘Sensatie! Bas van Hout z'n kop wordt er afgerukt! Ja, dat zou je wel willen horen, he. Maar zo zijn we helemaal niet.’ Ruud van Enthoven en Wim van Sitteren, de nog zittende leden van de Amsterdamse fractie van de Centrumdemocraten, staan free-lance journalist Bas van Hout niet echt naar het leven. Maar met zijn infiltraties in hun gelederen heeft hij de gemoederen flink opgeschud. Vrijdagavond, meteen na de televisie-uitzending waarin de Amsterdamse fractievoorzitter Yge Graman niet alleen vertelt branden te hebben gesticht, maar ook uitlegt dat vooraanstaande linkse Nederlanders eens flinke schrik zou moeten worden aangejaagd, hangt het eerste CD-lid al bij Van Hout aan de lijn. Hoewel hij niet of nauwelijks in beeld is geweest, vraagt hij of hij gerehabiliteerd kan worden.