De Marokkaans-Franse Leïla Slimani (1981) is een begenadigd vertelster. Ook haar nieuwe roman In de tuin van het beest is zowel inhoudelijk als stilistisch opmerkelijk rijp.

Er zit hoe dan ook iets ijdels in een boek over jezelf uitbrengen. Toch schrijft Maggie O’Farrell behendig om alle valkuilen heen. Haar verhalen zijn geen lukrake anekdotes, er staat iets heel wezenlijks op het spel.

Frankie, de hoofdpersoon in Zevenduizend eiken van de Ierse schrijver Sara Baume, kan maar niet aan haar eigen onrust ontkomen. En door het bruisend, associatief proza voelt de lezer haar crisis mee.

De zon lijkt in The Assassination of Gianni Versace permanent te schijnen, iedereen is mooi en opgemaakt, de kleren zijn duur, op het oog ontbreekt het nergens aan.

Doelgericht, via vier perspectieven en in een zeldzaam hoog tempo, geeft Naomi Alderman een volkomen nieuwe wereld vorm. Een wereld waarin vrouwen het heft in handen krijgen.

‘Black Panther’ van Ryan Coogler doorbreekt niet alleen de vastgeroeste witte dominantie in de cinema. De film toont ook een veel boeiender wereld dan de westerse wereld uit andere superheldenfilms.

Daniel Kehlmann kan kleurrijk en gloedvol schrijven en zijn Tijl is dan ook een vrijwel foutloos boek, vol schrijftechnisch vernuft. Maar dat doet op een gegeven moment wel verlangen naar rafelranden.

Kahlil Joseph dacht samen met Beyoncé de grote lijnen uit van haar conceptalbum ‘Lemonade’. Nu exposeert hij als beeldend kunstenaar in het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

Wat blijft er over wanneer alle westerse vrijheden zijn weggevallen, en bijna niemand nog een kind zal krijgen? Een wereld vol paranoia, rode pijen en onderdrukking.

Wie ongemak wil zien kan het dagelijks tegenkomen. Ty Tashiro noemt sommige mensen chronisch ‘awkward’. Alsof het een medische kwaal is, behandeling uitgesloten. Een woord als een pantser.

Dag der zielen, van de veelgeprezen Britse auteur Mike McCormack, is een boek van bijna driehonderd bladzijdes zonder punten. Een stream of consciousness, waarbij het juist gaat om het almaar voortrazende van gedachtes, en waarbij je niet naar een einde verlangt.

De brieven van Roald Dahl aan zijn moeder hebben iets aangenaam geruststellends, iets zorgeloos. Het is alleen jammer dat die zorgeloosheid af en toe overloopt in vrijblijvendheid.

HBO-serie The Deuce portretteert het New York in 1971: Dandyeske pooiers, vrije seks, ontluikend feminisme en homo-emancipatie tegen de achtergrond van verwelkende Flower Power, drugs, uitbuiting en verval.

Ze klinken speels, levendig en ongelooflijk veelzijdig; Tank en haar Bangas spelen louter samen omdat ze van muziek houden. Je hoort grenzeloze vrijheid.

De acht bergen is het soort boek waarvan je enerzijds aan alles merkt dat het heel goed is uitgedacht en waarvan je anderzijds juist de indruk krijgt dat het niets met een constructie te maken heeft.