Bij Pitou blijft elke vorm van opsmuk uit. Het resultaat is een zacht, zuiver geluid dat je misschien al eens eerder hoorde, maar dat niettemin bedwelmt.

Lege harten is een zowel ambitieuze als kille roman over een afgestompt, dystopisch Duitsland in 2025. Maar de thrillerachtige roman kent weinig werkelijke diepgang.

Met minimale middelen, meestal niets anders dan een piano en violen, bouwt hij kleine werelden op. Teder, soms tragisch, en altijd indringend.

In de serie Maniac doet een groot farmaceutisch bedrijf onderzoek naar medicijnen tegen gekte. De vraag is of de onderzoekers zelf wel weten waar ze mee bezig zijn.

De vaste kunstcritici van De Groene Amsterdammer selecteerden de meest in het oog springende cultuur van het nieuwe kunstseizoen. Tip 5: de serie Maniac, op Netflix.

Nieuw werk van Alejandro Zambra betekent: opletten geblazen. Sinds zijn romandebuut in 2006 bouwt de Chileense auteur aan een boeiend, stilistisch sterk oeuvre.

In De buitenjongen ligt de kiem van Paolo Cognetti’s latere bestseller. Of dat het boek interessanter maakt blijft de vraag.

‘Het is niet genoeg om over dieren te denken, want dan is het weer een kwestie van mensen die voor andere dieren bepalen hoe de wereld in elkaar zit.’

Het werk van Giorgio Bassani, onlangs verzameld uitgegeven onder de naam Het verhaal van Ferrara, is somber van toon en wordt echt tragisch door het op de achtergrond sluimerende fascisme. Een toonvast en hoogstaand oeuvre.

De Marokkaans-Franse Leïla Slimani (1981) is een begenadigd vertelster. Ook haar nieuwe roman In de tuin van het beest is zowel inhoudelijk als stilistisch opmerkelijk rijp.

Er zit hoe dan ook iets ijdels in een boek over jezelf uitbrengen. Toch schrijft Maggie O’Farrell behendig om alle valkuilen heen. Haar verhalen zijn geen lukrake anekdotes, er staat iets heel wezenlijks op het spel.

Frankie, de hoofdpersoon in Zevenduizend eiken van de Ierse schrijver Sara Baume, kan maar niet aan haar eigen onrust ontkomen. En door het bruisend, associatief proza voelt de lezer haar crisis mee.

De zon lijkt in The Assassination of Gianni Versace permanent te schijnen, iedereen is mooi en opgemaakt, de kleren zijn duur, op het oog ontbreekt het nergens aan.

Doelgericht, via vier perspectieven en in een zeldzaam hoog tempo, geeft Naomi Alderman een volkomen nieuwe wereld vorm. Een wereld waarin vrouwen het heft in handen krijgen.