Spannend, rauw, kneuterig, gewelddadig, overdreven, onderkoeld, origineel: al die adjectieven zijn van toepassing op de serie Fargo.

Schrijven over sport is een kunst. Sandro Veronesi beheerst die. En zijn vermogen om sporthelden te bewonderen dwingt bewondering af.

In Babylon laat Yasmina Reza de lezer vanaf de eerste zinnen een verbond aangaan met haar hoofdpersonage. De toon is voortreffelijk gekozen.

Het korte verhaal wordt steevast een bescheiden rol toebedeeld in het Nederlandse literaire landschap. Alle ondergeschoven-kind-analyses over het genre zorgen voor instant sympathie en irreëel hoge verwachtingen.

Een fraaie vondst: in Colson Whiteheads net vertaalde roman is De ondergrondse spoorweg geen metafoor voor een netwerk van verborgen wegen en organisaties die slaven bij hun bevrijding helpen.

Hoe kan een seksueel geïsoleerde tiener overleven in een masculiene achterbuurt? Moonlight, de film van Barry Jenkins, werd genomineerd voor acht Oscars, waaronder die voor Beste Film.

Vanavond wordt Spoorloos van George Sluizer vertoond in de OBA, de film gebaseerd op Het gouden ei van Tim Krabbé. Vooraf een gesprek onder leiding van Theodor Holman over roman en verfilming. Met medewerking van Gawie Keyser en Thomas Heerma van Voss.

De 33-jarige Furo Wariboko wordt op een ochtend wakker in dezelfde situatie als gebruikelijk: armoedig, werkloos, omgeven door miljoenen vergelijkbare dertigers in Lagos en zonder enig uitzicht op verbetering. Tot hij merkt hoe hij eruitziet: hij is blank geworden.

Luister je oppervlakkig naar Tourist LeMC, dan hoor je vrolijke riffjes en opgewekte pianoklanken. Maar zijn teksten tonen een zoekende en soms ronduit cynische jongvolwassene. Dat contrast draagt bij aan zijn succes.

Met Tonio maakte regisseuse Paula van der Oest een zorgvuldige film die overtuigt. Toch laat de aard van het rouwverhaal zich niet werkelijk vertalen naar beeld.

‘Alle gelukkige ochtenden lijken op elkaar, net als alle ongelukkige, en daarom zijn die laatste ook zo diep ongelukkig: het gevoel dat dat ongeluk al eerder is voorgekomen, dat pogingen om het te vermijden het in het gunstigste geval versterken en het waarschijnlijk zelfs nog erger maken (…).’ Zo begint een van de eerste hoofdstukken in Jonathan Safran Foers langverwachte derde roman, Hier ben ik.

Zeldzame aarden vertelt een verhaal in de categorie erg, erger, ergst: binnen 24 uur verliest hoofdpersonage Pietro Paladini, een gevestigde autohandelaar van in de vijftig, alle regie over zijn bestaan.

Halverwege Wie vlucht en wie blijft wordt hoofdpersonage Elena, dan een vrouw van midden twintig, kortstondig herenigd met haar jeugdvriendin Lila. Ze denkt: ‘We werden weer [even] de meisjes van vroeger, we begonnen weer lol te trappen.’

In Hollywood is Hans Zimmer al twintig jaar de meest overtuigende filmcomponist. Moeiteloos schakelt hij tussen verschillende emoties, en bespeelt hij het publiek: er is actie op komst.