Liefde in al haar vormen en gradaties, daar rapt Common over. Liefde voor God, liefde voor jezelf, liefde voor familie, liefde voor de medemens. Soft? Ja, wel een beetje, maar Common is een veel te goede tekstschrijver om het we-are-the-world-gevoel te laten overheersen.

Het tweede seizoen van Mindhunter is wederom van hoog niveau. De opbouw van elke aflevering is intelligent, sfeervol en kalm, en toch is de onderhuidse spanning continu aanwezig.

Washington Black heeft een wervelend hoog tempo, maar ondanks alle belevenissen gebeurt er stilistisch noch psychologisch iets werkelijk interessants.

De mythes rond onuitgebracht werk zijn vaak interessanter dan het werk zelf. Rapper Nas (1973) heeft mythes nooit nodig gehad, hij rapt gewoon, al meer dan de helft van zijn leven, en laat horen dat het einde nog allerminst in zicht is.

Voor Freddie Gibbs lijkt rappen een tweede natuur, zo makkelijk klinkt hij. Madlib fungeert tot het eind als intimiderende regisseur van het geheel. Hun samenwerking werpt wederom haar vruchten af.

Visuele krachtpatserij zorgt ervoor dat de nieuwe versies van Disney-klassiekers The Lion King en Aladdin de realiteit zo dicht mogelijk naderen. Maar hoe levensecht willen we het hebben?

De Libi is een komedie die vijftien jaar geleden niet gemaakt had kunnen worden. Vergelijk het met Shouf Shouf Habibi!: dit zijn geen kolderieke buitenstaanders waar we eens om kunnen schaterlachen, deze jochies zijn een wezenlijk onderdeel van onze samenleving.

Herinneringen aan de toekomst: een even vol als energiek boek, dat niet vanaf de eerste bladzijde als een gespreid bedje voor je klaar staat, maar waar je je enigszins naar binnen moet vechten.

Flamagra is tegelijk dromerig en bijna jennerig uptempo, het ene moment verwarrend, dan weer zeldzaam fragmentarisch. Een goede doorsnede van Flying Lotus’ muzikale reikwijdte, met als cruciale toevoeging: nergens voelt dit aan als een eenvoudige herhaling van zetten.

Welke schrijvers kunnen nog leven van hun verkoopcijfers? Ze zullen moeten bijklussen, met lezingen, optredens en schoolbezoek – de zogenaamde ‘Literatour’. ‘Sommige leerlingen kijken enorm uit naar je komst.’

Gaye’s platenbaas vond het album in 1972 te maatschappijkritisch en besloot het niet uit brengen. Waarom is het er nu wel? Alleen al die hoge, loepzuivere stem…

De geschiedenis van de vijftienjarige Billy, die in een straatarm Brits mijnwerkersstadje opgroeit en omringd wordt door armoede en tegenslag, en daarop stiekem een verbond aangaat met een torenvalk (kes) die hij eigenhandig africht, is ruim vijftig jaar na verschijning nog steeds zeer de moeite waard.

Waarom bedient veelbelovend Hollywoodregisseur Jordan Peele zich, na Get Out nu ook met Us, uitgerekend van het horrorgenre?