Nieuw werk van Alejandro Zambra betekent: opletten geblazen. Sinds zijn romandebuut in 2006 bouwt de Chileense auteur aan een boeiend, stilistisch sterk oeuvre.

In De buitenjongen ligt de kiem van Paolo Cognetti’s latere bestseller. Of dat het boek interessanter maakt blijft de vraag.

‘Het is niet genoeg om over dieren te denken, want dan is het weer een kwestie van mensen die voor andere dieren bepalen hoe de wereld in elkaar zit.’

Het werk van Giorgio Bassani, onlangs verzameld uitgegeven onder de naam Het verhaal van Ferrara, is somber van toon en wordt echt tragisch door het op de achtergrond sluimerende fascisme. Een toonvast en hoogstaand oeuvre.

De Marokkaans-Franse Leïla Slimani (1981) is een begenadigd vertelster. Ook haar nieuwe roman In de tuin van het beest is zowel inhoudelijk als stilistisch opmerkelijk rijp.

Er zit hoe dan ook iets ijdels in een boek over jezelf uitbrengen. Toch schrijft Maggie O’Farrell behendig om alle valkuilen heen. Haar verhalen zijn geen lukrake anekdotes, er staat iets heel wezenlijks op het spel.

Frankie, de hoofdpersoon in Zevenduizend eiken van de Ierse schrijver Sara Baume, kan maar niet aan haar eigen onrust ontkomen. En door het bruisend, associatief proza voelt de lezer haar crisis mee.

De zon lijkt in The Assassination of Gianni Versace permanent te schijnen, iedereen is mooi en opgemaakt, de kleren zijn duur, op het oog ontbreekt het nergens aan.

Doelgericht, via vier perspectieven en in een zeldzaam hoog tempo, geeft Naomi Alderman een volkomen nieuwe wereld vorm. Een wereld waarin vrouwen het heft in handen krijgen.

‘Black Panther’ van Ryan Coogler doorbreekt niet alleen de vastgeroeste witte dominantie in de cinema. De film toont ook een veel boeiender wereld dan de westerse wereld uit andere superheldenfilms.

Daniel Kehlmann kan kleurrijk en gloedvol schrijven en zijn Tijl is dan ook een vrijwel foutloos boek, vol schrijftechnisch vernuft. Maar dat doet op een gegeven moment wel verlangen naar rafelranden.

Kahlil Joseph dacht samen met Beyoncé de grote lijnen uit van haar conceptalbum ‘Lemonade’. Nu exposeert hij als beeldend kunstenaar in het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

Wat blijft er over wanneer alle westerse vrijheden zijn weggevallen, en bijna niemand nog een kind zal krijgen? Een wereld vol paranoia, rode pijen en onderdrukking.

Wie ongemak wil zien kan het dagelijks tegenkomen. Ty Tashiro noemt sommige mensen chronisch ‘awkward’. Alsof het een medische kwaal is, behandeling uitgesloten. Een woord als een pantser.