Op zijn album In het diepe rapt hij over zijn recente depressies en angstaanvallen. Maar de grens tussen ontroerend en wee zijn op In het diepe niet overal even makkelijk te trekken.

Zijn nieuwe album U Know What I’m Sayin? is geschikt voor iedereen die afhaakt bij Kanye West.

Zijn overtuigende nieuwe EP Onrust is slechts een paar maanden te horen, en alleen in Museum De Fundatie in Zwolle.

Jpegmafia’s nieuwe album All My Heroes Are Cornballs is een vreemd, kortademig album geworden, dat overrompelt en dan weer irriteert.

Op aarde schitteren we even is pijnlijk zonder zwelgend te worden, ontroerend zonder al te nadrukkelijk uit te zijn op tranen, en Vuong houdt zijn boek extra boeiend door in korte, krachtige hoofdstukken meermaals te wisselen van stijl en hoofdonderwerp.

Het HEM, gevestigd in een voormalige artilleriefabriek in Zaandam, noemt zich geen museum maar een huis voor eigentijdse cultuur. Hier vinden dan ook bijzondere exposities plaats, zoals die van kunstenaar en muzikant Nicolás Jaar.

Liefde in al haar vormen en gradaties, daar rapt Common over. Liefde voor God, liefde voor jezelf, liefde voor familie, liefde voor de medemens. Soft? Ja, wel een beetje, maar Common is een veel te goede tekstschrijver om het we-are-the-world-gevoel te laten overheersen.

Het tweede seizoen van Mindhunter is wederom van hoog niveau. De opbouw van elke aflevering is intelligent, sfeervol en kalm, en toch is de onderhuidse spanning continu aanwezig.

Washington Black heeft een wervelend hoog tempo, maar ondanks alle belevenissen gebeurt er stilistisch noch psychologisch iets werkelijk interessants.

De mythes rond onuitgebracht werk zijn vaak interessanter dan het werk zelf. Rapper Nas (1973) heeft mythes nooit nodig gehad, hij rapt gewoon, al meer dan de helft van zijn leven, en laat horen dat het einde nog allerminst in zicht is.

Voor Freddie Gibbs lijkt rappen een tweede natuur, zo makkelijk klinkt hij. Madlib fungeert tot het eind als intimiderende regisseur van het geheel. Hun samenwerking werpt wederom haar vruchten af.

Visuele krachtpatserij zorgt ervoor dat de nieuwe versies van Disney-klassiekers The Lion King en Aladdin de realiteit zo dicht mogelijk naderen. Maar hoe levensecht willen we het hebben?

De Libi is een komedie die vijftien jaar geleden niet gemaakt had kunnen worden. Vergelijk het met Shouf Shouf Habibi!: dit zijn geen kolderieke buitenstaanders waar we eens om kunnen schaterlachen, deze jochies zijn een wezenlijk onderdeel van onze samenleving.

Herinneringen aan de toekomst: een even vol als energiek boek, dat niet vanaf de eerste bladzijde als een gespreid bedje voor je klaar staat, maar waar je je enigszins naar binnen moet vechten.

Flamagra is tegelijk dromerig en bijna jennerig uptempo, het ene moment verwarrend, dan weer zeldzaam fragmentarisch. Een goede doorsnede van Flying Lotus’ muzikale reikwijdte, met als cruciale toevoeging: nergens voelt dit aan als een eenvoudige herhaling van zetten.