Ze maakt met hetzelfde gemak een miljoenendeal als een zevengangendiner. Ze rijdt net zo zeker Porsche als ze op pumps loopt. En haar medewerkers vereren haar. Het kan niet missen: Sylvia Tóth is onze toekomstige minister-president. OP SLAG WAS ZE de rijkste vrouw van Nederland, op Beatrix na. Sylvia Tóth, directievoorzitter van uitzendorganisatie Content, stootte onlangs een groot pakket aandelen af. Geschatte opbrengst: 150 miljoen gulden. Dat betekent bijna een verdubbeling van het vermogen van ‘s lands bekendste zakenvrouw.

EEN VOOR EEN komen keurige dames van middelbare leeftijd het Osdorpse wijkgebouwtje binnen. ‘Die zijn van de Pinkstergemeente’, fluistert Pedro, de conciërge. Het was hem even ontschoten dat de dames vanochtend hun wekelijkse bijeenkomst hebben in de bestuurskamer van het gebouwtje.

De vraag ligt voor de hand na de parlementaire enquete naar de ‘grensverleggende’ opsporingsmethoden: wordt het niet hoog tijd voor een nieuwe generatie leidinggevenden bij politie en justitie? TOEN DE AMSTERDAMSE procureur- generaal Van Randwijck als eerste hoogwaardigheidsbekleder van zijn stoel was gevallen, stelde de voorzitter van de parlementaire-enquetecommissie de vraag die velen op de lippen brandde: wordt het niet tijd voor een nieuwe generatie? De bezem erdoor bij politie en jusitie. Want tonnen doorgeleverde soft drugs, kilo’s die op raadselachtige wijze zijn zoekgeraakt, miljoenenwinsten uit drugstransporten die in de zak van informanten verdwijnen of die de politie gebruikte ter financiering van drugsopslagloodsen, huurauto’s en draagbare telefoons - het kon niet op.

De vraag die de IRT-enquete oproept, maar niet door Van Traa en de zijnen beantwoord zal worden, luidt: hoe heeft het zo ver kunnen komen? Antwoord: het zijn de wetsvoorstellen van Hirsch Ballin geweest, die een klimaat schiepen waarin politie en justitie hun bevoegdheden vrijelijk meenden te kunnen oprekken. ER WAS EEN IRT-schandaal voor nodig om de Tweede Kamer wakker te schudden. Niet alleen de opsporingsmethoden van politie en justitie zijn volledig uit de hand gelopen, zo is gebleken. Talloze wetten die tijdens het bewind van ex-minister van Justitie Hirsch Ballin, vaak in no time, door de Tweede Kamer zijn gejaagd, vormen volgens rechtsdeskundigen een bedreiging voor de rechtswaarborgen van verdachten (en niet-verdachten); wetgeving die soms lijnrecht indruist tegen de grondbeginselen van het Wetboek van Strafvordering en die een ernstige aantasting betekent van de integriteit van het strafrecht.

HOE KOM JE als politicus geloofwaardig, eerlijk en integer over? Dat is niet de eerste vraag waar het tijdens verkiezingscampagnes om draait. Veel belangrijker is: hoe maak je duidelijk dat de tegenpartij die eigenschappen ontbeert. Sterker nog: dat de opponent onzuivere motieven heeft, zichzelf tegenspreekt, onlogisch redeneert, of simpelweg als persoon niet deugt. In De Sophisticis elenchis liet Aristoteles al zien dat de politicus daartoe een heel scala aan tactieken kan inzetten. Men hoeft de campagne voor de Tweede-Kamerverkiezingen van vorig jaar slechts globaal gevolgd te hebben om te constateren dat de klassieke retorische sofismen - drogredenen - nog altijd worden gehanteerd.

Een moskeebrand hier, een asielzoekermishandeling daar. Incidenten? Van een ‘gestructureerd karakter’ is zeker geen sprake, zeggen de politie en openbaar ministerie in koor. Maar die hebben dan ook geen centraal registratiesysteem voor alle ‘incidenten’. Een overzicht moeten we elders zoeken. Bij ‘Kafka’ bijvoorbeeld. Door DE RECENTE AANSLAGEN op moskeeën - zoals in Hengelo twee weken geleden - en op Turkse winkels en instellingen hebben de angst voor toenemend racisme en rechts-extremisme opnieuw aangewakkerd. Net als in Duitsland lijkt ook hier de vreemdelingenhaat vaker en openlijker de kop op te steken. De toon verhardt.

EEN BLIK OP DE Kafka-lijst van (mogelijk) racistische en/of rechts- extremistische incidenten leert dat in de maand augustus 1994 achttien voorvallen werden geregistreerd (zie de rechterpagina); vergeleken bij het maandelijks gemiddelde geen afwijkende score.

De wedstrijd Hilversum-Aalsmeer staat garant voor veel tandengeknars op de tribune. Een twintigtal tv-critici, schrijvers, journalisten en politici beoordeelde programma’s uit beide kampen. Erwin Krol of John Bernard? Sonja Barend of Linda de Mol? De publieken halen het net, maar de commercielen slaan zo nu en dan hard terug. DE KEUZE TUSSEN Vara-voorzitter Marcel van Dam of Veronica- baas Joop van der Reijden is lood om oud ijzer, vindt Martin Bril. Ook Pauline Terreehorst, mode-expert van de Volkskrant, aarzelt: ‘Beiden zijn op hun eigen manier slecht.’ Nelleke Noordervliet: ‘Ze staren zich blind op macht, de kwaliteit doet er niet toe.’ ‘Allebei vervelend’, vindt Theo van Gogh, maar als het moet toch maar Van Dam: ‘Die is interessanter om ruzie mee te maken.’

Een bedreiging voor de vrijheid van het geschreven woord, roepen tegenstanders. Niet meer danr een rechtvaardige eis, zegt de Stichting Reprorecht. Er moet gewoon betaald worden voor iederr kopietje. Maar wie wordt daar beter van, behalve de Stichting Reprorecht en de grote uitgevers? SCHRIKBEELDEN VAN Fiod-achtige invallen en onbezoldigde rijksveldwachters van de Stichting Reprorecht die de teller van het kopieerapparaat komen controleren, doemen op bij de voorgestelde wetswijziging van het reprorecht. Als het aan de Stichting Reprorecht ligt, zal binnenkort door bedrijven bij iedere kopie desnoods met potlood moeten worden geturfd of het een reprorechtplichtig kopietje betreft. ‘Een grove inbreuk op de persoonlijke vrijheid en privacy en een bedreiging voor de vrijheid van het geschreven woord’, roepen de tegenstanders van het gewraakte wetsontwerp, die spottend spreken van de ‘kopieer-Gestapo’.

Precies een jaar geleden zette De Groene de term Generatie Nix op de cover. Sindsdien spookte de term door allerlei debatten over jongeren, literatuur en engagement. Er is zelfs een heuse ‘Anti-Nixgeneratie’ opgestaan. Eerst rond het diep-serieuze tijdschrift Millennium. Nu rond de frivolere Maandkrant Div. Wat wil het jongmens van nu?

Het gaat stukken beter met de Amsterdamse metro. Drugsoverlast, criminaliteit en zwartrijden zijn afgenomen, zegt het GVB. Maar het imago is nog steeds dat van een ondergronds hotel voor junks en zwervers. Ondanks controles en hekjes.