Mijn brief aan WOinActie heeft, naast herkenning en inhoudelijke bijval, veel boze reacties en inhoudelijke kritiek opgeleverd. Dat wijt ik aan mijzelf. Maar de agressie die loskomt als je keurige academici dwarszit in hun streven naar meer geld zegt ook iets over de universiteit.

Verschillende mensen hebben mij gevraagd mee te doen met WOinActie, met het uit protest tegen vermeende bezuinigingen op het universitair onderwijs door de overheid dragen van een rood vierkantje en het geven van college in de buitenlucht. Middels deze brief wil ik uitleggen waarom ik niet meedoe. Dat ik niet meedoe is niet relevant, maar misschien dragen mijn redenen bij aan andere, betere eisen.

Links heeft kiezers van zich vervreemd door klassenstrijd voor identiteitspolitiek te verruilen. Zo luidt het credo. Maar precies die diagnose houdt links gevangen.

Alom zijn wij bezorgd dat met de toenemende automatisering onze baan verdwijnt. Wat vergeten wordt, is dat we door de moderne technologie steeds meer werken. Vaak ‘buiten werktijd’ en veelal onbetaald.

Een van de grieven van de Maagdenhuis-bezetters is dat de universiteit steeds meer deel wordt van de markt. Maar het verzet is alleen zinvol als het meer vraagt dan enkel inspraak en referenda. Er is een grondige analyse nodig van het wetenschapssysteem.

Na de aanslag op Charlie Hebdo is het tijd om de vrijheid van meningsuiting nader te bezien. Wat is er zo goed aan? Is het een doel in zichzelf? Sommige mensen leven nu eenmaal niet alleen met meningen, maar hebben ook overtuigingen.

Nederland is toe aan utopisch denken, betoogt socioloog Willem Schinkel, want het politieke debat is op sterven na dood. Niet doen, reageert filosoof Hans Achterhuis: dat is spelen met vuur. Een briefwisseling.