Al decennia is Annie Ernaux de Grande Dame van de Franse letteren, maar pas deze laatste jaren breekt ze door naar een internationaler publiek. Niet met romans, niet met essays, en zelfs niet echt met wat je zomaar particuliere memoires zou noemen – haar boeken, of ze nu over abortus gaan, over ontmaagding, over de culturele omslag van de naoorlogse welvaartsspurt – zijn niet particulier, maar collectief. Ernaux wil geen politieke omwentelingen vastleggen, maar hoe ‘gewone mensen’ praten, lachen, elkaar de maat nemen, wat we voelen, hoe we denken, wat er op tafel komt en wat onze woonkamers vult.