Ik was, hoe kon het ook anders, in anderhalf uur tijd verliefd geworden op zowel Leonard als Marianne.

‘Echt’, schreef Saul Bellow, ‘de dingen zijn zoals ze altijd waren, en om erin teleurgesteld te zijn is heel oppervlakkig’.

Dat is bij mensen en dingen niet anders, alleen kun je er bij mensen zelden over foeteren, heb ik moeten constateren.

We waren bang dat we zouden sterven en niks zouden hebben meegemaakt. We wilden vijf kwartier in een uur leven. Leven als een kunstwerk, maar een ander kunstwerk maken dan ons leven.

Het is best moeilijk je iets voor te stellen wat onvoorstelbaar is.

Ze zei: ‘Ik wil dat je me alle hoeken van de kamer laat zien.’

Op Instagram leken de jaren 10 niemand echt berooid, eenzaam en ellendig te hebben achtergelaten.

‘Ze stierf verliefd’, zei ze. Het klonk als een perversie, en als iets om nooit te vergeten.

‘We zijn ons hele leven bezig mens te worden’, zei de troostdichter in zijn troosthuisje.

Ik dacht dat ik op een schrijversfestival terecht zou komen, in Bordeaux. Dat bleek dus niet zo te zijn.