Gerbrand Bakker daalde vanuit zijn bos af naar de tuin en zag een vreemde vrouw tegenover Tuinmaat Han zitten. ‘Ik heb heerlijk met deze man zitten kletsen’, zei ze. Tuinmaat Han keek een beetje schimmelig.

In de Haagse Stationsbuurt woont een revolutionair, hij heeft een duivenminnend hart.

Er is onmacht die erkend moet, daarom houden we soms zo van schreeuwende buren. De emoties achter het woord teringbeest, de kalmte achter het schouderophalen.

De werkelijkheid is altijd wranger. Wat is je grootste angst, had mijn dochter de vorige dag aan me gevraagd.

Sofie Lakmaker mocht ze van haar coach een vrije trap nooit direct op doel schieten. Niet zelfzuchtig zijn. Kijkend naar Lieke Martens en Vivianne Miedema merkt ze dat daar gelukkig verandering in komt.

Opheffer: ‘Dat je vrienden, oude vriendinnen en buren sterven, verzoent je op een vreemde manier met je eigen sterfelijkheid. Je ervaart bij elke overledene genuanceerder de zinloosheid van het bestaan.’

Niña Weijers: ‘Als je een hond in huis neemt, moet je er niet van uitgaan dat iedereen in je omgeving van het dier gaat houden. Het is je eigen decadente keuze geweest. Dat weet je allemaal, maar toch…’

‘Het is een ontmoeting van niks, zoals gebruikelijk. Een min of meer toevallig schampen van volstrekt verschillende levens, niet goed vast te leggen. Ik zie ze staan, op een oprit aan de overzijde. Een oudere man en een oudere vrouw.’

Verdriet omdat je leefde. Tranen omdat je bestond. Dodelijke vermoeidheid die maar niet dodelijk wilde zijn. Ontembare gedachten over verlossing, genezing, einde. Je probeerde je gedachten wel met een zweep tot de orde te roepen, maar je bleek niets te voelen.