Over dat wat ons angst aanjaagt maken we grappen. Maar die krijgen wel een steeds neurotischer ondertoon.

Hoe komt men erbij dat kunst zou troosten? Men raadt aan De pest te lezen. Ik ken het boek, dat troost me niet. Ik zou er eerder beroerd van worden.

Telkens zie ik het mezelf en anderen doen: ruimte nemen om iets zinnigs te verkondigen en vervolgens niets anders kunnen dan onszelf oproerkraaier of valse geruststeller vrezen, of dus toch maar zwijgen.

Harvey Weinstein gaat de gevangenis in en de memoires van Woody Allen worden niet uitgegeven. De verdienste van MeToo? Of speelt hier iets anders?

Het verschil tussen een woke klimaatfilosoof als Donna Haraway die zich een aarde voorstelt met drie in plaats van de voorspelde elf miljard mensen, en ecofascisten met dromen over ‘zuiverheid’, is soms ineens griezelig klein.

Geen van de vele elites is zo toegankelijk als de culturele, je zit zo aan de top. Maar je moet wel wat kwaliteiten bezitten om er te blijven.

Ik adem in. ‘Dus jij denkt dat het een onschuldige zaak is, al die mannelijke voornaamwoorden?’

Het was pijnlijk. Onlangs oordeelde een bekende schrijver over mij: ‘Een talent dat nooit tot bloei is gekomen.’

Angst ligt buiten het bereik van de taal. En mensen geloven maar al te graag dat emoties iets zijn waar je doorheen moet.