Alles zwijgt maar om ons heen. We kunnen sprekende mondjes monteren in alles wat ons omringt, maar zolang we de teksten zelf moeten verzinnen is het vals spel.

Waar de sanatoriumpatiënten van weleer haast ten onder gingen aan de uitgestrekte verveling van het kuren, is de hedendaagse vakantieganger vooral bang niet efficiënt genoeg om te gaan met zijn vakantietijd.

Haar plan was geweest om in het leven van haar vriend steeds meer ruimte in te nemen.

Ik kan er niks aan doen, maar ik hou steeds meer van tradities en rituelen. Tegenwoordig meer dan vroeger. Tradities zijn doosjes met daarin de tanden van de tijd. Open je zo’n doosje, dan wordt vroeger nu.

Pas als het te laat is, als ze ingesloten is, zal de ruimte zich afvragen wat er is gebeurd. Beton, wanden, muren, buizen, leidingen, tegels, een toiletrolhouder – ze kan geen kant meer op, hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Niña Weijers verwondert zich over de ontmoetingen tussen de Nederlandse kunstenaar Lex ter Braak en de in Berlijn woonachtige essayist Julius Heine. Ze pakten elkaars uitspraken af, vervormden die tot hun eigen verhalen, wisselden van rol. Ze waren elkaars schepper en vernietiger.

De bezorgde burger in mij hongert naar een wagen op batterijen. Maar vaak droom ik van mijn Landrover.

Graag zou ik – zoals mijn moeder me onderwees – ‘alle mensen tegemoet treden als bloemen’. En wat zou ik graag een empathisch gemoed willen koesteren.