Wat was het ook weer, laatst? Dat iemand tegen me zei: denk toch niet de hele tijd dat je iets niet kán. Ik geloof dat het erom ging dat ik dacht de Jumbo niet te kunnen vinden vanaf mijn huis.

Is zéggen dat je je schaamt niet gewoon een manier om je er gemakkelijk vanaf te maken? Om toch maar weer over jezelf te praten? Spijt, ook zoiets.

Eenzaamheid is een menigte vol vrouwen, leest Iduna Paalman in een gedicht van Eileen Myles. In eenzaamheid liefhebben doe je niet alleen.

Ik herinner me felle gesprekken en vurige discussies. Onderwerpen waarover ik een opvatting had en me woest konden maken. Het lijkt ineens heel lang geleden. Nu ontbreekt de grote woede.

Dat alles zinloos is, zeg je als je dertig bent, maar besef je als je de zestig bent gepasseerd. Waarom zou je, als Sisyphus, de rots nog eens naar boven duwen en weer van boven naar beneden laten rollen?

Dat je werd aangevinkt als een gevaar voor de Chinese eenheid omdat je geen oude vrijster wilde zijn, is op z’n minst een goed verhaal om later aan je kind te vertellen.

De een na de ander om me heen wordt van zijn sokkel getrokken. Schrijvers, critici, regisseurs, grappenmakers… Moet ik opgelucht zijn?

Opa weet dat de jeugd naar niks luistert. Opa luisterde ook naar niemand. Opa liet zijn geloof in een betere wereld ook voor veiligheid gaan, zelfs voor zijn eigen gezondheid.

Veel van wat ik leerde over de relatie tussen een man en zijn pik leerde ik binnen de muren van de penitentiaire inrichting.