De Nashvilleverklaring is een felle reactie op een interne dialoog over homoseksualiteit, schrijft Franca Treur. Dat veel refo’s kritiek durven uiten op de verklaring, is het zoveelste bewijs dat de refo-zuil aan het afbrokkelen is.

Hier bij Donald Judd zijn zwarte liggende strepen op wit papier geen strepen maar smalle vlakken die één voor één zijn gestapeld. Ze komen in de buurt van sculptuur, licht van gewicht en fijn.

Ester Naomi Perquin: ‘Over een uur of wat word ik wakker zonder dak. Een reuzenkind zal zwijgend naar binnen gluren.’

Mijn hond knauwt een bierviltje in duizend stukjes. Terwijl ik iets hoor over rituelen en jeugd raak ik door een irritatie waarvan ik niet meer kan achterhalen waar hij vandaan komt in een trance en flitsen mijn wenkbrauwen weer even omhoog als ik het woord ‘doodsangst’ hoor.

Nooit heb ik echt zin om Joan Didion te lezen. En toch gebeurt er altijd iets wonderlijks als ik het wel doe: op een gegeven moment is er een zin of een alinea die dwars door mijn weerstand breekt. Dan zie ik het, hoe fijnzinnig, complex en bij vlagen ronduit revelatorisch haar schrijven is.

Het is niet dat ik het erom doe. Het geval wil gewoon dat ik mijn De Beauvoir uit de boekenkast pak, en dat er een brief uit valt. Een nooit verzonden brief.

Wat zal er met ons gebeuren als we niet alleen stoppen met ingrijpen, maar ook ophouden ons daarvoor te schamen?

De afwijzingsbrieven van uitgevers, fondsen en omroepen liggen op een stapel. Opheffer denkt over de waarde van het bestaan.

Niet Kerst maar Pasen is het feest van vergeving, maar vooruit, een thema als schuld en boete kan ook wel in de winter, wanneer het hoofd wat makkelijker volloopt met donkere gedachten.