De leugen is niet smerig meer, geen toevluchtsoord, geen sluipweg, het is een handige tactiek gebleken.

Al mijn leven lang. Of in ieder geval vanaf de dag dat ik een bordeauxrode ribfluwelen broek droeg waarvan de knieën er een beetje zakkerig bij hingen.

Niña Weijers verdween in het konijnenhol van het internet en belandde bij een filmpje waarin Jordan Peterson een publiek van zwijmelende jongens op het hart drukt hun kamers op te ruimen. Zo werkt dat dus.

Was deze uit de hand gelopen fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog niets meer dan het verlangen naar een recreatieve vlucht uit mijn eigen veilige leven?

‘Gewoon je gezond verstand gebruiken.’ Die zin heeft een vooronderstelling die sympathiek is, maar diep vanbinnen weet ik dat mijn verstand, zoals ik hem ervaar tamelijk bescheiden van omvang, verre van ‘gezond’ is.

Els had een parodie kunnen zijn op een bepaald type vrouw – bloempotkapsel, kleifanaat, gescheiden, eenzaam, haar heil zoekend op de sociale media. Maar theatermaker Fabian Jansen, laat haar boven dit alles uitstijgen.

Wie een warme pizza wil, moet ‘m niet laten bezorgen.

Heeft het zin op haar vooruit te lopen? Wordt haar charme niet genadeloos neergehaald door haar te duiden, of is dat duiden juist nodig om voorbereid te zijn wanneer ze aanbreekt?

Het is waar: rancune geeft energie. Een reutelende volkszanger die kneuterige documentaires in elkaar flanst. ‘Zap nou weg!’ hoor ik.