Voor het eerst in mijn leven woon ik in een nieuw huis. Niets is in de loop van de jaren aangekoekt, uit- en opengebroken, verzakt. Alles is nieuw, gericht op schoonheid en gemak. Ik kan er niet aan wennen.

Niña Weijers heeft een overdonderende kunstervaring. Helaas zijn een gefrustreerde toerist en een bouwkundige het grondig met haar oneens.

Ik ben nog van de kinderpostzegels. Je koopt iets leuks en de winst gaat naar een goed doel. Zo hoort het. Het is de markt van vraag en aanbod.

Eens temeer begreep ik hoe nauw seks en geweld met elkaar verbonden zijn, hoe makkelijk met elkaar te verwarren.

Als ik voel dat ik in slaap aan het vallen ben, ben ik nog net slinks genoeg om het boek dicht te slaan en er andere boeken op te leggen.

Ik wilde mijn ouders niet verraden. Ze hadden opvoedkundig meer dan hun best gedaan. En niet zij, maar ik had gefaald. Falen had ik tot kunst verheven.

Communicerende kinderkleding, kakelende prints en brullende bagage. Voor wie enigszins dwangmatig leest, zoals ik, verandert menig mensenmassa in een kakofonie van wijze quotes, holle frasen en quasi grappige opschriften.

Een verdwenen vader is een noodlot. Hoeveel van hen waren gebroken mannen, mannen die er noch voor zichzelf noch voor een ander konden zijn?