‘Het weer is raar en onbestemd, wat natuurlijk betekent dat ik me volslagen onbestemd voel.’

Opheffer heeft geen hekel aan zijn jongere ik, maar aan zichzelf. ‘Je eigen gedachten haten, de resultaten van je overwegingen betreuren, je nieuwe opvattingen in feite afkeuren; het is schizofrenie die je rusteloos maakt.’

Het publieke gesprek met gelovigen is belangrijk, vindt Franca Treur, omdat we een samenleving delen waarin standpunten en acties van de ene groep gevolgen hebben voor de andere, bijvoorbeeld over vrijheid van godsdienst, immigratie, winkeltijden, belastingaftrek voor religieuze anbi-instellingen, vaccinatie, levensbeëindiging en klimaat.

Sinds Wim Hazeu’s Lucebert-biografie is er ophef over het oorlogsverleden van Lucebert. Maar Hazeu weigert de anitsemitische brieven waar Luceberts nazisympathieën uit blijken vrij te geven. Spijtig, vindt Elsbeth Etty, alleen zo kunnen we tot een gewogen oordeel komen.

In This Is Holland, een vliegsimulator in Amsterdam, is niets wat het lijkt.

De wekelijkse column van boekenchef Michel Krielaars komt Niña Weijers voor als een grote smeedijzeren poort, vooral bedoeld om vrouwelijke schrijvers, niet-witte schrijvers, niet-dode, hedendaagse schrijvers buiten te houden.

Het Hollands landschap van Veron Urdarianu is een reflectie op een type landschap uit de buurt van de Noordzee. Het karakter en idioom wijzen naar Ruisdael en Mondriaan.

Op een debatavond bevindt Marja Pruis zich naast twee totaal intimiderende vrouwen. ‘Fout! Zo mag ik niet denken. Het zijn gewoon aardige mensen die andere oplossingen dan ik hebben gevonden om als vrouw door het leven te moeten.’

Na alle commotie van vorige week een beetje verdieping en achtergrond. Beer, twee tijgers, twee leeuwen en een jaguar ontsnapt in de Eifelzoo.