Laatst werd ik geïnterviewd en een vraag was: ‘Voel je je mislukt?’ Ja, het zij zo. Mijn roem is pover, de verkoop van mijn boeken is pover, mijn gezag is pover, mijn verdiensten zijn pover. Maar ik kan doen wat ik wil, ik kan zeggen wat ik wil, ik ben een vrij mens

In films leren vaders zoons zich scheren. Plaats van handeling: veranda, keuken of badkamer. De zoons staan, vaak op een wiebelig krukje of iets te hoge stoel, bij een spiegel en smeren de wangen vol met zeep. Een beetje onhandig, om wille van de vertedering.

Er zijn twee soorten leven denkt Marja Pruis, starend naar het eiwitrijke zuivel in haar boodschappentas. ‘Het ene leven zoeft argeloos voorbij, het andere blijft in roerloosheid stilstaan.’

Als je goed kijkt naar Rembrandts ets en naar Naumans installatie zie je dat de kunstenaars tijdgenoten worden, ook al worden ze gescheiden door eeuwen.

Ik wist dat ik in de problemen zat toen ik zijn gezicht zag. Blijft u maar even staan, zei hij, en dat deed ik, al had het me wel een show geleken me gewoon om te draaien en weg te rennen.

Je hebt twee typen mensen die niet op hakken kunnen lopen: zij die hun benen stokstijf houden, en mensen waarvan het lijkt alsof ze continu door hun hoeven zakken. Ik ben van het laatste soort.

Tien jaar geleden werd Opheffer genomineerd voor de ‘slechtst geklede Nederlander’. Een eretitel, vond hij. Jammer dat hij hem net niet won.

Rembrandt maakte twee etsen van de kruisafname van Jezus. Het laten zakken van het lichaam is in de eerste ets stil en eerbiedig. In de tweede ziet Rembrandt het navrante realisme ervan veel scherper.