Gerbrand Bakker meende al langer iets op te merken aan de website. ‘Godsamme, voor je het weet ben je de hele dag zoet met al die berichten op nos.nl.’

Heb ik dat ook, dat ik altijd maar over mijn kwalen zeur? Ja, natuurlijk heb ik dat. Elke ziekte is namelijk een queeste. Die strijd gaat steeds moeizamer. De oude koning is steeds meer afhankelijk van hulptroepen.

We worden niet als man of vrouw, maar al vóór onze geboorte tot man of vrouw gemaakt. Van de term gender reveal party kijkt inmiddels niemand meer op.

Tussen deze kant en de overkant, tussen mijzelf en de magere man, zit de ruimte vol met mensen. Pompende harten, kloppende aders. Bezinking, bloedwaardes, uitslagen. Mensen die denken dat het wel goedkomt. Of juist niet. Dat iemand straks hun plek inneemt.

Marja Pruis: ‘Ik leef even het leven van een ander, zo voelt het. In afwachting van het écht nieuwe huis, woon ik in het huis van iemand die zelf tijdelijk elders bivakkeert, en haar onderkomen past me griezelig goed. Het is alsof ik hier altijd al had kunnen wonen.’

De ene verandering is makkelijker af te dwingen dan de andere. Maar wacht niet op de dag waarop het af is.

Niña Weijers: ‘Mijn moeder, zei een ander meisje, loopt hier ook ergens rond met een regenboogboa en een roze zonnebril. Ze heeft ineens ontdekt dat dit een soort carnaval is waarvoor je je kunt verkleden en nu staat ze wat te hossen tussen haar vriendinnen.’

Opheffer:‘Vanaf een bepaalde leeftijd – zo ergens tussen de vijftig en de zestig – merkte ik dat ik mijn jeugd aan het restaureren was. Het ingewikkeldst zijn de foto’s met oude liefdes. Of ze zijn dood, of we willen niks meer met elkaar te maken hebben.’

De boer begon Gerbrand Bakker omstandig – in het Eifelplatt – uit te leggen dat hij dat toch echt verkeerd deed, dat zoenen. Het was één zoen op de linkerwang, één zoen op de rechterwang en dan de laatste vol op de Schnautze.