Gerbrand Bakker gaat, nadat het twee keer eerder niet was gelukt, eindelijk naar de film.

Jan Steen zette zijn schilderijen zo in elkaar dat we zo veel mogelijk kunnen zien. Het moest druk zijn, vol overdaad en gedoe, een kijkdoos. Dat was zijn stiel.

Opheffer windt zich op over de strijd tussen oud en jong. Die altijd door de laatste wordt gewonnen.

Obe Postma schreef in bijna provocerend gewone taal over alledaagse dingen.

Maartje Smits werd door twee Syrische jongens geholpen het met thuisbrengen van haar kinderen. Hoe kan ze met de jongens praten zonder ze in een slachtofferrol te duwen? ‘What’s the weather like in Syria?’

Nippend aan een appelgemberinfusie praat Marja Pruis met een vriendin over de liefde. ‘Walgelijk ja. Zoals we hier zitten, praten over wie je bent, wat je wilt, en hoe het verder moet, met de wereld en met ons, en alles dat ons bespringt.’

Werk van Wilfredo Prieto is niet per se ‘mooi’. Tegelijkertijd hangt het er wel – een voorwerp van verbeelding aan de rand van de kunst.

Generatieclichés, ik weet het. Hopeloze generalisering, ook dat. En toch fascineert het me hoezeer (bevoorrechte) millennials zichzelf en anderen een spiegel voorhouden van stabiliteit en veiligheid. Is het wishful thinking in een wereld waarin zich in rap tempo allerlei politieke en ecologische rampen voltrekken?

Sinds de middag waarop ik met een oud-klasgenoot van de basisschool die in dezelfde straat woont langs zijn raam liep, zwaaide ik naar S. Behalve die ene keer.

Iedereen is tegenwoordig trots. Maar waar zit dat? Ik bedoel, hoe voel je dat? Hoe wéét je dat je trots bent?