Joe Bidens buitenlandbeleid ziet er weinig revolutionair uit. Maar als het een opmaat is naar een kalmer Midden-Oosten dat zijn eigen zaken regelt – en een einde aan de Eisenhower-doctrine – dan is het dat wel.

Sinds Trump heeft de Grand Old Party een vleugel die slecht voegt met de rest: het antidemocratisch rechts. De richtingenstrijd verdeelt de Republikeinen.

De Duitse regering blijkt alle schaamte voorbij om het Russische gas aan land te krijgen. Een buitenstaander kan zich onwillekeurig afvragen welk Kompromat Rusland heeft over Merkel.

Onder Trump kregen autoritaire leiders een opkontje. De echte test voor Amerika’s ‘nieuwe’ buitenlandbeleid moet nog komen, maar een telefoongesprek met de Indiase premier stemt niet hoopvol.

Groot-Brittannië en de Europese Unie waren nog geen maand uit elkaar toen vorige week de handschoenen al afgingen. De ruzie escaleerde binnen drie stappen naar afsluiting van de Iers-Noord-Ierse grens.

Na de cowboy, de astronaut en de soldaat maakt nu de mediator kans om een Amerikaanse held te worden, met Biden als verbinder-in-chief. Kalmerende taal klinkt bij gratie van het contrast bijzonder luid.

Juist nu ongeveer iedereen het erover eens is dat China te veel economische macht krijgt in Europa, sluit de EU een verdrag dat die invloed niet begrenst, maar uitruilt tegen extra toegang voor Europese export naar China.

De grief was ‘gestolen verkiezingen’. Het was codetaal voor een stembusnederlaag toegebracht aan witte supremacisten in het bijzonder door de zwarte kiezer.

De bodem onder onze samenlevingen viel in 2020 niet weg, en in West-Europa veerden economie, werkgelegenheid en het leven onverwacht snel terug toen het virus (tijdelijk) teruggezet was.

De krantenkoppen in de Europese lidstaten gaan enkel over nieuwe lockdowns. Zijn de Amerikaanse, Engelse en Canadese medische autoriteiten te voorbarig met hun vaccinatieprogramma’s?

Rechtspopulistische leiders in landen als Polen, Hongarije en Tsjechië zetten in op de vertrekkende Amerikaanse president en gaan daar de rekening voor betalen. Misschien deze week al, op de aanstaande Europese top.

De schaal verschilt, maar Nederland en de VS hebben de afgelopen jaren eenzelfde politiek-psychologische ervaring gehad. Wat nu rest is afkicken.

Trump vertelde ongemakkelijke waarheden, over corruptie en oligarchie, en hoewel hij die problemen zelf belichaamde, gaat de onvrede erover niet weg als hij met slaande deuren het pand heeft verlaten.

Boris mag de Brexit doen. Misschien is er geen betere om deze tragedie, die families en vriendschappen heeft verscheurd, business heeft verpulverd, tegoeden heeft doen verdampen en tekorten stuwt, nog enigszins te relativeren.

Trumps ondergraven van de legitimiteit van Amerikaanse verkiezingen begon al maanden geleden. En het werkt.