Hongkong is door China definitief van zijn vrijheid en autonomie beroofd, nu de coronacrisis daar een handige mogelijkheid voor bood.

De recente virtuele EU-top, de eerste grote clash tussen de verschillende kampen als het gaat om de vormgeving van het herstelfonds en de begroting, stak de ‘gematigde’ toon van Mark Rutte af tegen de daadkracht van Angela Merkel.

Het nationale prestige dat geoogst gaat worden met maanlandingen, Mars-missies en asteroïde-passages is vooral prestige om zichzelf, omdat de problemen in het ondermaanse te ingewikkeld zijn om successen op te scoren.

Je geeft landen die al diep in de schulden zitten ‘stenen in plaats van brood’ als je ze nieuwe leningen aanbiedt, verdedigde Schäuble het initiatief voor een coronaherstelfonds. De poseurs der gestrengheid waren met stomheid geslagen.

Nederland is als een prinsje dat is gaan geloven in zijn eigen fabeltje over mieren en sprinkhanen als oorzaak van de schuldencrisis van 2008.

Weinig zo schaars in de politiek als ideeën, weinig zo overvloedig als stevige reacties. Zelf denken en een idee uitwerken is nu eenmaal zoveel moeilijker dan zeggen wat je niet wil.

Over de hele wereld hebben machthebbers een paar weken kunnen genieten van een ‘coronabump’ in hun populariteit. Ze mogen zich nu schrap gaan zetten voor wat daarna komt.

Sinds de publicatie van een vreemd zinderende liefdesbrief vorige week, blijkt dat Europese solidariteit alleen kan doorgaan indien er een nieuw Europees verdrag komt.

Voor Chinese staatsmedia riekt elk coronagerelateerd verwijt naar 1900: naar kolonialisme en blaming the victim.

De president heeft zijn landgenoten iets te bewijzen: dat hij niet van Noord-Europa is. Dat lukt slecht. De Fransen geloven hem niet.

Door de coronacrisis wordt overal in de wereld kraakhelder het nut gedemonstreerd van feiten, expertise en wetenschap. Het zet rechts-populisme op de juiste plek: in de marge.

Hoe kunnen we de open samenlevingen van de eurozone bij elkaar en fit houden, zonder de dwingende eenvormigheid van een politieke unie?

De toekomst ligt nu open zoals op geen enkel moment sinds de val van de Berlijnse Muur. Toch blijft een terugkeer naar de wereld van voor de coronacrisis een plausibel scenario.

In het aloude conflict tussen (individuele) veiligheid en (sociale) samenwerking prevaleert weer vaker het eerste, en de kortetermijnbevrediging die dat in de hand werkt.

Coronamuren opwerpen is niet alleen een loze maatregel, het duidt ook op iets lelijkers: de renationalisatie van oplossingen, en in het verlengde daarvan de renationalisatie van compassie.