Boris mag de Brexit doen. Misschien is er geen betere om deze tragedie, die families en vriendschappen heeft verscheurd, business heeft verpulverd, tegoeden heeft doen verdampen en tekorten stuwt, nog enigszins te relativeren.

Trumps ondergraven van de legitimiteit van Amerikaanse verkiezingen begon al maanden geleden. En het werkt.

Voor Europa draaien deze Amerikaanse verkiezingen om een oude vraag: is er een plan? Niet in Washington, maar in Brussel.

Autoritaire leiders blijven vaak eindeloos aan de macht: niet omdat het zo leuk is of omdat ze nog meer macht willen, maar omdat opstappen voor hen direct lijfsgevaar of bankroet betekent.

De pandemie maakt duidelijk dat er een radicale herwaardering en emancipatie van plaatsgebonden, regionaal en lokaal, beleid nodig is om uitdagingen aan te kunnen.

‘Elke zittende president is onverslaanbaar’, schreef Hunter Thompson in Fear and Loathing on the Campaign Trail. Maar hij voegde eraan toe: ‘Behalve in een tijd van een uit de hand lopende nationale crisis of schandaal.‘

Bolkesteins dagboek heeft nauwelijks aan actualiteitswaarde ingeboet. Zijn onmachtige woede over de opschorting van de Europese regels voor begrotingsdiscipline is nog onverminderd springlevend in dit land.

Zoals alles wat Amerika is, bereikte de cultus rond de overleden Amerikaanse rechter Ruth Bader Ginsburg Nederland al snel. Ondertussen zien we niet hoe het Amerikaanse spektakel ons wereldbeeld vervormt.

Dit Duits-Russisch energieproject is onherroepelijk ook geopolitiek. Het is de ultieme sanctie tegen Rusland.

Het ‘vliegende fort’ B-52, dat 32.000 kilo aan explosieven kan uitstrooien als de piloot zin heeft, vloog over alle dertig Navo-landen heen, om te onderstrepen dat alles koek en ei is in het belangrijkste militaire bondgenootschap ter wereld. Een kind begrijpt dan: daar is wat mis.

Demonstranten in Boedapest, Warschau, Kiev, Bratislava, Praag, Sofia, en de ‘sardientjes’ op de Italiaanse pleinen stopten met slaapwandelen. De vrije samenleving, scanderen zij, mogen we niet langer verloochenen.

Het vermoorden van Navalny is een riskante provocatie. Onder Rusland-experts brak direct een debat los of deze moordpoging door Poetin zelf was bevolen – een terugkerende vraag in de contemporaine Kremlinologie.

Het is natuurlijk een open deur om te zeggen dat politiek emotie is, maar in het Amerika van nu krijgt dat cliché een extra dimensie.

De bureaucratie van de Europese Unie dijt onverminderd uit, met als nieuwste aanwinst: anticorruptiebureau EPPO, gevestigd in belastingparadijs Luxemburg. Daarmee zet de EU zichzelf meteen al in haar hemd.

Alle tijd die niet wordt gebruikt om de eigen mening over iemand anders uit te storten kan worden gebruikt om te luisteren. Ook dat is een kwaliteit die een gezonde democratie nodig heeft.