De Democraten lijken te aarzelen hun onderzoeken te presenteren als openlijke poging om Trump het Witte Huis uit te krijgen. De vrees bestaat dat hun presidentskandidaat electorale schade zal ondervinden.

Dijsselbloem negeren kon niet. Maar dat hij de functie van IMF-directeur niet zou krijgen was al duidelijk. Zeker voor de Fransen.

Wat twee maanden geleden een beweging tegen één specifieke wet was, is vertakt naar een veel breder protest. ‘Neem Hongkong terug! Revolutie van onze tijd!’ is nu een terugkerend refrein. Dat zijn in China geen onschuldige teksten.

Trump en de nieuwe Britse premier Boris Johnson weten dat hun achterban liever niet hoort hoe de wereld er echt uitziet, maar over hoe die eruit zou zien als hun fantasie werkelijkheid was.

De eerste landing op de maan, op 20 juli 1969, zorgde voor de hoop dat zij een bijdrage zou leveren aan ‘een wereldwijd utopia en vrede door het hele universum’. De voordelen zijn vooral hypothetisch gebleven.

Met elke lachende foto, elke ingeslikte zin tegen autoritaire leiders, onder wie Donald Trump, prikken liberale democraten een gat in de ideologie die ze zouden moeten verdedigen.

De spanningen tussen Trump en Iran doen Rutger van der Hoeven denken aan de vooravond van de Vietnamoorlog. Trump lijkt overtuigd van het feit dat hij alles wel in de hand kan houden. Maar de geschiedenis staat niet aan zijn kant.

Vanuit Europa-politiek perspectief is het inmiddels zonneklaar dat de euro niet kan voortbestaan als hij alleen door Duitsland gered of vormgegeven kan worden.

Heeft Donald Trump ons – zijn publiek in de VS en de wijdere wereld – succesvol murw geslagen met tweeënhalf jaar stampij, afleiding en theater?

Wat we zien in de spiegel van de uitslag van de Europese verkiezingen? Twee hoofdzaken. Eén: het midden verandert ingrijpend, maar houdt stand. Twee: het agressieve nationalisme klotst het Brusselse Europa binnen.

De Europese verkiezingen hadden de EU zelf als inzet en Europese burgers toonden zich bovengemiddeld geïnteresseerd (de opkomst was de hoogste in twintig jaar). Buiten deze algemeenheden biedt de verkiezingsuitslag weinig handvatten voor één groot verhaal over de status van de Europese Unie.

De argwaan tegen de integratie als een weinig democratisch eliteproject is zo oud als het integratieproces zelf. Een verkiezingsdebat tussen nationale leiders waarop niet gestemd kan worden helpt niet.

Een universiteitsopleiding in de VS is niet wat het pretendeert te zijn. Maar het geeft wel toegang tot bepaalde banen.

De grote paradox van ons Europa: de Europese integratie is vaak politiek geweest zonder politiek te kunnen of willen zijn. Brexit, Trump, de vluchtelingencrisis en de aanslagen in Brussel, Parijs en Keulen zijn wat deze EP-verkiezingen anders maakt dan die van vijf jaar geleden. Macht en ideeën in plaats van beleid.

Zorgwekkend, maar dat waren eigenlijk alle jaren van de Oekraïense half-democratie tot nu toe. Zelensky vaart op de verwachtingen van vooral jonge kiezers. Als hij slechts een Potemkin-kandidaat is voor een nieuwe oligarch, dan is dat niet meer dan de zoveelste teleurstelling die zij moeten slikken.