Verlaten worden voelt alsof iemand midden in het gesprek de deur dichttrekt, schreef Renate Rubinstein. Voorgoed.

De verschijning van een nieuwe bundel van Lucebert (1924-1994) nodigt uit tot biografische interpretatie. Toch verzetten de gedichten van de ‘keizer der Vijftigers’ zich tegen zo’n lezing. Zoals in al zijn bundels laat Lucebert in Vaarwel de taal zélf spreken.

Jong zijn is geen pretje. Er is altijd dat verlammende idee dat je maar je hand hoeft uit te steken naar het geluk, en dat het je eigen schuld is als je verhongert.