Bevlogen, betrokken en benaderbaar: Willem Gomes was de ideale politicus. De ‘eenzame communist van Heiloo’ streed voor zijn partij, de NCPN, onvermoeibaar tegen alles wat niet deugt.

Met historicus Henk Wesseling verloor Nederland een klassieke intellectueel, die het romantische, theatrale en persoonlijke van de geschiedenis probeerde te vangen in meeslepende werken voor een groot publiek.

Hij was een geboren pokeraar, en zijn grootste gok deed hij met het kapitaal van zijn land als inzet. Hij bracht de Afghaanse economie aan de rand van de afgrond.

De geschiedenis van het jodendom drukte zwaar op historica en publiciste Evelien Gans. Ze streed tegen de normalisering van het antisemitisme. Een strijd die ‘heeft bijgedragen aan haar suïcide’.

Precies, pijnlijk precies, beschreef V.S. Naipaul de postkoloniale wereld om hem heen. Geen grote ideologische oordelen, slechts een trefzeker tonen. Zijn ideeën waren niet altijd van het verfijnde soort, maar Naipaul wist waarover hij sprak.

De macht was er volgens haar om te dienen, niet om te heersen. Dat maakte haar – typisch een oud-ARP’er – onverzettelijk tegenover politici die democratische principes aan het machtsstreven prijsgaven. Ook partijgenoten spaarde ze dan niet.

‘Toneelverslaggever’, zo noemde hij zich het liefste. Maar hij was zoveel meer: theatercriticus, toneelhistoricus, docent aan de theaterschool, specialist in de geschiedenis van het regisseren, superdramaturg voor regisseurs als Johan Doesburg, Koos Terpstra, Dirk Tanghe. En vooral: inspirator van generaties toneelstudenten.

De drager van De Zwarte Trui Sergio Marchionne (66) overleed plotseling vorige week. Niemand wist dat hij dodelijk ziek was. Wat je van weinigen kunt zeggen, geldt voor Marchionne, president-directeur van Fiat en Chrysler: hij heeft het verschil gemaakt.

Niet bereid tot nuances tussen wit en zwart bleef de tekenaar van onder anderen Spider-Man en Doctor Strange uiteindelijk alleen.

Zijn schilderijen zijn zwart-wit, zijn gedichten sober als aforismen. En de oorlog, dat was toeval. Een programma zat er niet achter, zei Armando: ‘Het wíl gemaakt worden. Het dringt zich aan je op. Het is geen hobby.’

In zijn deelstaat Kasjmir verdedigde hij de democratie en verzette zich tegen het hindoeradicalisme. Shujaat Bukhari was niet de eerste prominente journalist die in India werd vermoord, en zal ook niet de laatste zijn.

Hij sprak wijze woorden tijdens de herdenking van de slachtoffers van 9/11. De kalme, open houding van islamitisch geestelijk verzorger Abdullah Haselhoef stelde angstige Hollanders gerust. Totdat hij de mist in ging met zijn uitspraken over homoseksualiteit.

Hij was een van de grootste fotojournalisten van de twintigste eeuw, David Douglas Duncan, die de wereld liet zien wat een oorlog met mensen doet.

Hij heeft vele terroristische acties op zijn naam staan en probeerde meer dan een halve eeuw met geweld een einde aan het Castro-bewind te maken. Toch kwam Luis Posada overal mee weg. Dankzij zijn machtige vrienden.

Tom Wolfe fileerde de hedonistische cultuur van de jaren tachtig als geen ander. Uiteindelijk maakte hij van zijn imago een merk, en ging zelf in dat merk geloven.